S2E6. Wygnany

Czarnoskóry Mistrz Windu klęczał w sali ćwiczebnej, oznaczonej plakietką "Wstęp wzbroniony" na wszystkich elektronicznych notesach świątynnych. Powiódł kciukiem po rozciętym czole i tak już martwego adepta, ciało chłopca razy ludzkiej już od dłuższego czasu było zimne, pozbawione ciepła, wynikającego z rozwijającego się w nim życia, które umarło, pochłonięte przez mrok. To, co tu się wydarzyło było istną rzeźnią, o której informacja nie mogła wydostać się poza mury świątynne. W innym wypadku zhańbiłaby imię Zakonu Jedi, niszcząc opinię o wszechmocy Rycerzy. Ale to nie było prawdą - nikt nie był wszechmocny, nawet starożytni zwolennicy światłości mogli niewiele w obliczu krwawej wojny, jaka zawładnęła Galaktyką.  Mistrz Jedi westchnął ciężko, wodząc wzrokiem po poległych uczniach, będących kiedyś uosobieniem radości, potrafiących się cieszyć drobnostkami, nie posiadających nic - szkoda, że zginęli w taki sposób. Ekipa sprzątająca powoli rozpoczynała zbieranie ciał, by nie straszyć pozostałych, uczących się w świątyni adeptów. Mace podniósł się, a jego powściągliwe rysy złagodniały lekko, gdy do jego uszu dobiegło znajome postukiwanie laski z najdoskonalszego drewna, wiecznie noszonej przez jego bliskiego przyjaciela – wielkiego Mistrza Yodę. Zielonoskóry wolnym, jak zawsze arystokratycznym chodem przemierzył odległość pomiędzy drzwiami, a drugim Mistrzem. Jego twarz spoważniała, a wysoki Mistrz pochylił się, by dokładniej przyswajać sobie mądrości, mające płynąć z ust małego karła. – Nagrania ja widziałem. Złą wiadomość mam. – wyszeptał, wzdychając teatralnie i zaplatając ręce na piersi. Czarnoskóry zmarszczył brwi, czekając na dokończenie zdania, a Yoda z zapałem pokiwał głową. – Nagrania jasno mówią, Skywalker zabił ich. Ciemna strona zawładnęła nim. – Słowa wprawiły wysokiego Mistrza Jedi w zakłopotanie i były jak kubeł zimnej wody, wylany na głowę, w środku zimy, na planecie Hoth. 

Nieporozumienia bywają zgubne.

Anakin Skywalker kroczył, z twarzą skrytą pod beżowym kapturem, gdy wokół niego zrodził się ogromny szum rozmów i mieszanina różnych okrzyków triumfu i... przerażenia? Zaskoczony obejrzał się dookoła, szukając źródła strachu tak wielu osób. Z niedowierzaniem wywnioskował, że powodem strachu był... on sam. Poczuł czyjąś dłoń, zaciskającą się na jego ramieniu, następną na podbrzuszu, kolejną na biodrze... wkrótce czuł las rąk, trzymający go za każdą odkrytą część ciała, uniemożliwiając ucieczkę. W pewnym momencie do jego uszu zaczęły dochodzić różne okrzyki. "To on!", "Znaleźliśmy mordercę!", "Nikogo już nie zabije!" A potem, na holotablicy, wiszącej nad jednym z klubów ukazał się list gończy... z jego podobizną i różnymi innymi zapiskami, których nie zdołał odczytać. Ostatnim, co zobaczył była potężna pięść, mierząca prosto w jego twarz. Potem była już tylko ciemność.

Społeczeństwo wierzy w każdą plotkę, kierując się opinia innych.

  Obudził się, czując żelazne obręcze, zaciśnięte na jego nadgarstkach. Głowa eksplodowała mu potężnym bólem, co było zapewne wynikiem potężnego uderzenia w twarz. Próbował podnieść się na nogi, ale natychmiast upadł; a dolne kończyny odmówiły posłuszeństwa. Nic dziwnego, skrępowane były potężnymi obrożami odbierającymi całą energię, doprowadzaną do dolnych członów. Świetnie, załatwili Go bronią, którą sam wynalazł. Cóż za ironia. Klęczał na kolanach, a posadzka nie była szczególnie miękka, czuł wyraźny chłód, bijący od czystego metalu, przed nim rozciągały się kraty laserowe, połyskujące czerwonym, złowrogim blaskiem. Zupełnie jak klingi, mieczy świetlnych Sithów. Cudownie. Uniósł lekko dłoń i potarł nasadę nosa, czując wyraźny miękki materiał, okalający jego narząd węchu. Do jego czujnych uszu doszedł charakterystyczny dźwięk opuszczanych ramp i chwilę potem za laserową osłoną stanął dobrze znany mu człowiek – Obi-Wan Kenobi, eksmistrz Skywalkera. Doskonale. Znowu. Po obu bokach Mistrza Jedi tkwili w milczeniu dwaj strażnicy o lśniąco białych pancerzach i charakterystycznych hełmach z wizjerami w kształcie litery T. Pręty nie rozsunęły się i nic nie wskazywało na to, że Kenobi wejdzie do środka. W jego oczach wyraźnie jarzył się zawód, a mięśnie twarzy napięły się, symbolizując powagę. – Co ja takiego zrobiłem? – Spytał młodszy Jedi, a na jego oblicze wpłynął dobrze znany Kenobiemu z czasów szkolenia wyraz niewinności i dziecinnej naiwności. – Przykro mi, Anakinie. – wyszeptał Kenobi, widać było, że słowa z bólem płynęły z jego ust. – Tym razem, nie dam się nabrać na twoje gierki. Zawiodłeś mnie, chłopcze. Tak cholernie mnie zawiodłeś... – przygryzł dolną wargę, widać było, że nie próżnuje, że mówi całkiem szczerze, tylko... tylko, Skywalker kompletnie nie wiedział o co chodzi. Co on zrobił, co takiego się stało? Przez głowę przelatywało mu tysiące scenariuszy na minutę, ale który był właściwy? Który się ziścił? Poszuka ukojenia w Mocy, ale ta jakby Go opuściła, jakby w chwili, w której najbardziej jej potrzebował zniknęła, wyparowała – umarła. – Zabiłeś ich, młody. Te wszystkie dzieciaki, ty... po prostu nie mogę w to uwierzyć. Nie myślałem, że kiedykolwiek sprawisz mi taki zawód. – westchnął teatralnie i nerwowym ruchem podrapał się po karku. – Przykro mi, że nie mogę przekazać Ci dobrych wieści, Anakinie, ale... – urwał, w myślach ostrożnie dobierając słowa. – Rada Jedi skazała Cię na karę śmierci. – I świat młodego dwudziestodwuletniego mężczyzny nagle prysł, zawalił się, zniknął – po prostu przestał ISTNIEĆ. 

Co zrobić, gdy nawet przyjaciel wątpi w twoja niewinność? 

Skywalker siedział pod zimną ścianą, skulony, z kolanami podciągniętymi pod brodę. Szok powoli mijał, odkąd dowiedział się, że Jedi, ludzie, z którymi się wychowywał przez większą część życia, którzy szkolili Go na jednego z nich – bez żadnych wyjaśnień, bez zadania mu cienia szansy wytłumaczenia, zadecydowali, że musi odejść. Westchnął ostentacyjnie, rozpatrując w myślach miliony kwestii – nie mógł teraz odejść, nie wtedy, kiedy Galaktyce groziło  tak ogromne niebezpieczeństwo! Może w życiu tak niewiele, a jednak niejednokrotnie wpłynął na losy innych. Był tylko człowiekiem, ale... przysiągł sobie, że nie spocznie, póki wszechświat nie zatonie w błogim pokoju, póki każde dziecko nie będzie wolne, póki wojna nie przeminie. Był przekonany, wiedział, po prostu wewnątrz siebie był pewny, że ma szansę, szansę, by odmienić losy świata, by skończyć wojnę i przywrócić pokój. Tymczasem cała nadzieja na lepsze jutro prysła, przez kilku starszych mądrzejszych i znacznie bardziej doświadczonych, którzy po prostu pozbawili go drogi ku wyswobodzeniu Republiki. Czuł się bezsilny, bezradny, czuł się nikim - nieważnym ziarenkiem piasku na pustyni, nic nie znaczącym, tylko kolejnym, skazanym za niewinność. Przestępcą. Czuł się... wypalony. Pusty, wydrążony od środka... po prostu był nikim.