S2E3. Bezmyślne działanie

Pordzewiały statek, nieznanej klasy wycofany od dawien dawna z użytku mknął przez Galaktykę, pokonując kolejne parseki i lata świetlne. To oczywiste - kanonierki i myśliwce patrolowane były przez klony, których stronę nie łatwo było wywnioskować; po długich przemyśleniach Skywalker doszedł do wniosku, że najprościej będzie po prostu ukraść pierwszy lepszy grat, lekko go ulepszyć i opuścić planetę Wookich, za cel obierając świątynie. Gwiazdy i układy rozmyły się w niebieskie smugi, gdy Rycerz Jedi pchnął drążek na konsolecie, jednocześnie wskakując w nadprzestrzeń, w którą możliwość skoku o dziwo posiadał. Uśmiechnął się pod nosem, choć to nie była pora na radość; jego podopieczni, jedni z najbardziej zaufanych zwrócili się przeciwko niemu; co  było tego przyczyną? Co pchnęło ich w tym kierunku? Dlaczego się na to zdecydowali? Dlaczego Go ZDRADZILI? Ta zdrada bolała jak sztylet przeszywający serce na wylot, był z nimi związany, a oni tak po prostu zadali mu cios - cios najsilniejszy z możliwych - sprzeciwili się mu, próbując wyeliminować go z obecnej rzeczywistości, sprawiając, że żyłby tylko i wyłącznie w przeszłości. Westchnął ostentacyjnie i powłóczył dłońmi po panelu; jego palce były jak tancerze, poruszający się po kolorowym parkiecie.  Statek był bezbronny, a skoro wskoczył w nadprzestrzeń, tu nic nie mogło go spotkać... bez zastanowienia otworzył klapę, prowadzącą do maszynerii i spuściwszy się na dół, zaczął myszkować w przewodach i systemach, próbując choć w pewnym stopniu przywrócić ten kupie złomu dawną pożyteczność.

Wybraniec jest w drodze. 

  

Osłupiała Ahsoka zdezorientowanym wzrokiem wpatrywała się, w zgromadzonych w sali Posiedzeń Mistrzów. Słowa, dotyczące zniknięcia Jedi w dalszym ciągu do niej nie docierały, płodząc w myślach miliony pytań bez odpowiedzi; Dlaczego? Jakim cudem? Jak to możliwe? Gdzie? Nie odważyła się jednak wypowiedzieć na głos żadnego z nich. Nerwowo potarła ramię, jakby próbując doszukać się tu jakiegoś podstępu, próby, czegoś, co dałoby jej do myślenia, ale nic nie widziała; a tylko ktoś ślepy nic nie widzi. Czy była ślepa umysłowo? Czy nie widziała oczami Mocy? To było... krępujące, każdy szanujący się Jedi to potrafi. Westchnęła, wodząc wzrokiem po Mistrzach, oczekując odpowiedzi, pytania, jakiegokolwiek słowa otuchy... - Obawiam się, że niestety nie mamy za wiele czasu... - przemówił pesymistycznie Mistrz Windu, składając dłonie w charakterystyczną piramidkę.

Czas jest czymś, czego nie mamy.

Bezmyślność. Krótkowzroczność. Tym wykazał się Anakin Skywalker, ruszając w kierunku wieżowca mieszkalnego, zamiast prosto do Świątyni Jedi. Ale cholera, co miał zrobić? Spędził dwa miesiące z dala od domu, nie wdychając zapachu jej włosów, nie czując skóry muskającej jego skórę. Nie zaspokajając prymitywnych potrzeb przyjemności, nie... po prostu nie posiadając jej przy sobie. Dyskretnym krokiem, nie wyróżniając się z tłumu, spod ciemnego płaszcza, skrywającego doszczętnie jego twarz przystanął pod wieżowcem i żwawym ruchem przekroczył próg windy, mającej zawieźć Go na odpowiednie piętro; a mianowicie piętro czterdzieste dziewiąte. Mijając kolejne budynkowe poziomy, obserwował panel sterowniczy windy, na którym wyświetlały się kolejne liczby, wskazujące, które kondygnacje właśnie mija. Jego oblicze rozświetlił uradowany uśmiech, gdy właściwa liczba rozbłysła na holo-tablicy. Drzwi rozsunęły się z cichym skrzypnięciem, a on nie marnując czasu, puścił się biegiem w kierunku właściwego mieszkania, korzystając z Mocy pokonał dzielący Go od ukochanej mechanizm zamka i żwawym krokiem wszedł do środka. Dom, słodki dom. Taki jak go zapamiętał, wspaniały porządek, wygodna sofa, widoczna z holu... piękna żona siedząca na kanapie, której tak dużo czasu nie widział. Ona była głównym punktem, trafiającym głęboko, przez narząd wzroku do jego mózgu. Gwałtownie podbiegł i od tyłu objął żonę w talii mocno przytulając jej plecy do swojej klatki piersiowej. Wystraszona kobieta z początku zaczęła się wierzgać, ale poczuwszy znajomy zapach swojego męża, przestała, wtulając się mocno. Annie, jej słodki Annie, och, jak za nim tęskniła! Skywalker przeskoczył oparcie kanapy i wylądował na miękkiej poduszce tuż obok prześlicznej Amidali, która uśmiechała się do niego szeroko. Choć ułamek sekundy minął, za nim zniknęła mu z oczu, mocno wtulając się w jego klatkę piersiową, zdążył zlustrować ją wzrokiem i dostrzec zmiany, które do tej pory zaszły w jej wyglądzie. Ciąża była już widoczna, ktoś musiałby być naprawdę ślepy, by jej nie dostrzec. Posłał jej jednoznacznie spojrzenie; pytające o płeć dziecka, lecz ona tylko lekceważąco wzruszyła ramionami. - A kogo byś wolał? - wypaliła, opuszkami palców gładząc jego policzek. - Małą, śliczną  Padme, a ty? - odpowiedział pewnie, na chwilę odrywając się od brutalnej rzeczywistości i poddając się rozkoszy rozmowy z Ukochaną. - Małego, przystojnego Anakina. - odwzorowała jego odpowiedź, zamieniając dane słowa. Wywrócił oczami i z rozbawieniem pokręcił głową. - Nie przemęczasz się, prawda? - spytał, oczekując potwierdzającej odpowiedzi, lecz ona odwróciła wzrok, a na jej policzki wpełzły lekkie rumieńce. - Zła, dziewczynka. - pogroził jej palcem, po czym pogładził dłonią jej ramię, zjeżdżając następnie w dół, aż na jej brzuch. Uśmiechnęła się, zadowolona z gestu, na który wreszcie się zdobył i lekko ucałowała kącik jego ust. - Jest zadowolone, że Cię widzi. - szepnęła, widząc jego skrzywioną minę, gdy maleństwo nagle obudziło się, przypominając o swoim istnieniu.  Wzruszył ramionami, nie do końca, rozumiejąc co mała istotka chciała przekazać. - Ono mnie bije. - mruknął, wydymając z rozkapryszeniem dolną wargę i przypominając tym samym małego chłopca. Padme wywróciła oczami i pocałowała krótko jego usta, muskając jednocześnie jego podbródek.

Bezmyślność może mieć duże konsekwencje.

  

Katooni, Petro, Ganodi i Gungi. Czwórka Adeptów, jak gdyby nigdy nic trenująca w sali dla mniej zaawansowanych. Uczniowie, mają od dziesięciu do dwunastu lat; każdy z nich, dzierżąc w dłoniach treningowy miecz świetlny, nie krzywdzący jednak przeciwnika macha nim na wszystkie strony. W pewnym momencie młody Wookie wydaje z siebie przedłużony ryk we własnym języku. Dzieciaki odwracają się w prawo, spoglądając na czarną, niską sylwetkę, ukrytą pod osłoną cienia. Uśmiecha się sadystycznie. Widzą Wybrańca. Kręcącego młynki mieczem świetlnym... o czarnym ostrzu, przeplatanym białymi iskrami.
  

Zło może udawać, że jest dobre. 

Syn mojego serca, spłodzony przez mgłę. Urodzony daleko, poza Galaktyką. Tajemnicą owiany, duszą nieczystą; poplamionymi krwią niewinnych. Pod maską dobra, kryje się zło. Czy on jest zły? Czy może dobry? Nikt tego nie wie, to dziwna plątanina różnych zdarzeń... po głowie obija się jedno, jedyne pytanie: Czy wróci? Czy Mocą unicestwi Galaktykę? Czy pomoże w niesieniu śmierci?  

Na barkach noszę tajemnicę. 

Dedykacja dla Ygusia, kosiam Cię. :*