S2E2. Wszystko się komplikuje

Obrócił się gwałtownie, obrzucając niepewnym spojrzeniem obozowisko i namioty, obecnie zajmowane przez żołnierzy. Skoro jeden zdradził... możliwe, że pozostali poszli w jego ślady. Trzask ogniska przyjemnie koił rozjuszone zmysły, jednak wciąż zachowując czujność i oczekując, w razie nadchodzącego niebezpieczeństwa. W pewnym momencie jedne z prowizorycznych drzwi rozsunęły się ukazując sylwetki dwóch klonów, kompletnie nie okazujących znużenia. Nagłe uderzenie czystej złej energii zwaliło się na niego niczym grom z jasnego nieba. Oddech przyśpieszył, kłykcie zbielały pod wpływem zaciskania ich w pięści, rytm serca stał się szybszy. Jego ludzie, jego podopieczni... źli? To wciąż do niego nie docierało, było zupełnie jak jakaś plotka, która w jego mniemaniu nie miała szans się ziścić. Jego chłopcy, Ci których szkolił, Ci z którymi walczył ramię w ramię - zwróceni przeciwko niemu. Z otępienia wyrwany został dopiero przez salwę, wypuszczoną z jednego z miotaczy. Do jego uszu dobiegł trzask łamanych paliczków i dopiero po tym geście zorientował się, że jeden z klonów złapał go za nadgarstek, metalową pięścią miażdżąc kości. Syknął cicho i gwałtownym, niemalże intuicyjnym ruchem przerzucił napastnika przez ramię. Nie chciał ich krzywdzić, zadawać bólu, zabijać. Każda strata klona bolała go jak własna, prawdziwy przeciwnik był inteligenty, idealnie trafił w słaby punkt Skywalkera - empatię. Nie mógł walczyć, to wciąż jego przyjaciele, tylko, że... opętani. Co miał więc zrobić? Musiał... musiał uciekać. Niewiele się zastanawiając wybił się z miejsca, a pochwyciwszy zdrową ręką odpowiednią gałąź zakołysał się i zniknął w koronie pobliskiego drzewa. Począł biec, przyciskając do piersi, eksplodującą niewyobrażalnym bólem dłoń, która była źródłem cierpienia, doprowadzającym go szaleństwa. Ale wciąż biegł, zdeterminowany do zwycięstwa. Na lądowisko, musi odlecieć. Musi porozmawiać z Yodą. Jego rany fizyczne to sprawa drugorzędna.

Jeśli nie widać rozwiązania. Uciekaj.
 

Cichy szum wiatru, uspokajający zmysły padawanki, obserwującej wodę, wypływającą ze skał, w sali medytacyjnej. Niebieskie oczy skryte pod powiekami, wciąż zachowują czujność, blada karnacja idealnie kontrastuje z pięknymi bujnymi, kruczoczarnymi włosami.  Siedzi po turecku, oglądając oczami umysłu obecne otoczenie; czuje czyjąś obecność, przeszywające ją niewidzialne ostrze energii, nie zadające jednak żadnych ran. Gwałtownie podrywa się z miejsca i bada wzrokiem otoczenie, jest pusto. Obraca się z powrotem w stronę wodospadu i widzi... siebie. Zła kopia jednym sprawnym ruchem wbija, połyskujący sztylet, otoczony czarną mgłą prosto w serce Lorem. Upada na kolana, a życie z niej ulatuje. Oczy wyrażają pustkę, a przed śmiertelny jęk wyrywa się z ust, z małą siłą głosu. Umiera, a powieki opadają bezwładnie, przykrywając oczy. Sobowtór zabiera  miecz świetlny, a jej zwłoki topi w jeziorze. Nikt ich nie znajdzie, tak długo, jak kopia nie zostanie wykryta. 

Śmierć przyszła po nią.

Mistrz Jedi Eeth Koth siedzi w swojej kwaterze, studiując recenzje ostatnich bitew, stoczonych na Zewnętrznych Rubieżach. Skrzyżowane nogi dodają mu autorytetu, a sterczące z czaszki rogi, wyglądają jeszcze bardziej tajemniczo pod osłoną nocy. Brązowy odcień skóry idealnie kontrastuje z czarnymi jak heban, długimi włosami, opadających na ramiona z obu stron. W pewnej chwili do jego uszu dochodzi szelest; znak, że jakiś organizm żywy myszkuje po jego pokoju. Podnosi się, odrzucając papiery na łóżko i rozgląda się czujnie, na wszelki wypadek opierając dłoń na mieczu świetlnym. Słusznie. Zza rogu wyskakuje przeciwnik atakując Koth'a idealnym cięciem przez pierś, odbitym jednak w miarę szybko. Brązowoskóry szybko dostrzega jednak, że postać jest niemal identyczna jak on sam. Zaskoczony dzierży rękojeść z promieniem zielonego światła przed sobą, czekając na kolejny ruch znanego oponenta. Antagonista szybko pojmuje, że nie jest w stanie pokonać Mistrza Jedi, uśmiecha się złośliwie, a na jego wyciągniętej dłoni połyskuje różowawa kula, wypełniona od środka fioletowo-niebieskimi strużkami, przecinającymi się wzajemnie. Zdezorientowany nie rusza się z miejsca; z energicznego skupiska wystrzela biały promień, wsysając Zabraka do środka. Jego dusza na wieki została uwięziona w kuli. I tylko zniszczenie NIEPOKONANEGO może go uwolnić.

Wszystko się komplikuje.

Mały blondyn o rozczochranej czuprynie stoi na wydmie, wypatrując przez prowizoryczną lornetkę, zrobioną z metalowych rurek Banthy, zmierzające właśnie w stronę Mos Espy.  Odziany w kremową, pobrudzoną i poobdzieraną szatę niewolnika wesoło pogwizduje na palach, starając się odpędzić stado. Nie dopuści do zastrzelenia tych zwierząt. Są piękne, a każdy organizm ma prawo do życia. Mruży niebieskie oczy, rękami ścierając ziarenka piasku, zbierające się pod jego powiekami. Przykuca, widząc w oddali rysującą się sylwetkę Tuskena - boi się ich, jak każdy. To mordercy, a on ma cztery lata. Rozgląda się uważnie, w pewnym momencie czując jakąś dłoń, czochrającą jego włosy. Odwraca się z szerokim uśmiechem, mając nadzieje ujrzeć matkę; ale tam nie ma matki. Nie ma nikogo. Jakaś niewidzialna dłoń czuwa nad nim, chroniąc przed niebezpieczeństwem. Nie rozumie tego, jest jeszcze małym berbeciem, nie orientującym się w świecie, a mimo to matka darzy go zaufaniem. Skupia wzrok na punkcie w przestrzeni, a w ułamku sekundy wydaje mu się, że na widnokręgu układa się napis "Hoc est viam vestram" razem z czaszką, przebitą dwoma ostrzami. Odpędza myśli, to tylko jego wyobraźnia. Bo ja mały chłopiec może ujrzeć coś takiego?

Przeznaczenie ma długą historię.

Ahsoka Tano, padawanka Wybrańca, siedzi na swoim łóżku ze skrzyżowanymi nogami i medytuje, szukając w przestrzeni swojego Mistrza. Tak bardzo za nim tęskni, nie ma go już około dwóch miesięcy. Brakuje jej jego rad, jego ironicznych pouczeń i uśmiechów, gdy powie coś niewłaściwego. W ciągu tego czasu nic się nie zmieniło, nie została wysłana na żadną misję, nie spotkała się z nikim poza świątynią. Głupie zasady. "Padawan nie może opuszczać świątyni sam, chyba, że za zgodą Mistrza, który za niego odpowiada." Przecież jest prawie dorosła! Nie powinna podlegać tak dziecinnym regułom. Siedziała, wciąż roztrząsając te kwestie, gdy w świątyni rozbrzmiał alarm. Coś ważnego musiało się stać! - Pomyślała, gwałtownie zrywając się z miejsca. Cicho jak mysz ruszyła korytarzami do sali posiedzeń, zastala w niej Yodę, razem z Shaak Ti, Plo Koonem, Adi Galią, i Mace'em Windu. Żadnych padawanów. Żadnych adeptów. A więc po co był ten alarm? - zdziwiła się, lekko marszcząc nos. - Dobrze widzieć Cię, padawanko, zdrową i całą. - przemówił Yoda, patrząc na nią spod wpółprzymkniętych powiek. - Ale co się stało? - zapytała, nie do końca rozumiejąc i w razie czego rozglądając się dookoła. - Klony na Kashyyyk zdradziły. - dodał, a jego oczy zabłyszczały. Na.. na Kashyyyk? Przecież tam był jej Mistrz, czy on... nie, wyczułaby to! - Skywalker żyje, spokojnie. - dorzucił oschle czarnoskóry Mistrz, odczytując pytanie z oczu padawanki. - Ale mamy większy problem. - Plo Koon powiódł wzrokiem po zebranych. - Wszyscy Jedi powoli znikają. Jeden po drugim. - oświadczył, a jego słowa emanowały przejęciem.

Kto jest przyjacielem, a kto wrogiem? 

Nie ma dedykacji, bo jakoś tak mi smutno...