S2E12. Blask szmaragdu

– Nie wiem kim jesteś mała, ale naprawdę mnie przerażasz... – mruknął spoglądając w głąb wykopanego wejścia, o wapiennych ścianach. Zmarszczył brwi, a zapomniawszy o przerwanym temacie posłał dziewczynce pytające spojrzenie. Istotka stanęła na palcach i robiąc teatralny obrót wokół własnej osi skłoniła się lekko, składając dłonie nad głową, jej blada cera mocno kontrastowała z bujnymi, brązowymi loczkami. – To Senna Jaskinia. – odpowiedziała po dłużej chwili, siadając po turecku, rodem jak dzieci z przedszkola podczas zabawy w liska. S...Senna Jaskinia? To brzmiało dziwnie, zupełnie jak określenie uśpionego wulkanu, który lada chwila mógł obudzić się do życia. – Tak. Ludzie mówią, że wszystkie nasze sny, każdy sen, koszmar  bierze się stąd. Senna królowa, bo tak się nazywa panuje nad tym, co wyśnimy. Gdy jest zła zsyła na gorsze jednostki koszmary, a gdy szczęśliwa pozwala ludziom na przyjemne imaginacje. Ale czasami... nieprzyjazne złudy są ostrzeżeniem... zwiastują nadejście czegoś, czegoś okropnego, niebezpiecznego... to dosyć skomplikowane. Według legendy żaden człowiek nie może postawić stopy w jej domu, czyli właśnie tutaj... – zaczęła rysować stopą kółka na podłożu. Spojrzała w dół i zaraz odwróciła wzrok. – Nikt nie może spojrzeć jej w oczy. Inaczej na zawsze zostaje uwięziony w jej oddechu. – wyszeptała tajemniczo, pocierając dłonią podniesiony z ziemi szmaragd. – Oddechu? – zmarszczył brwi i zaraz się wyprostował odkaszlując, gdy dym nieznanego pochodzenia zatkał mu płuca. – Tak. Zamienia się w mgłę, jest w stanie gazowym... a jej oddech opatula całą ziemię. Człowiek, który złamie ten zakaz... błądzi po całym wszechświecie, często otulając miejsca walki, musi patrzeć na śmierć niewinnych, jest nieśmiertelny i po wieki wieków patrzy na śmierć. Wieczną śmierć. Ale największym ciosem jest wtedy patrzenie jak najbliżsi umierają... ze świadomością, że ich opuściłeś. – opowiedziała na jednym wdechu, zaraz łapczywie chwytając powietrze. Po chwili uśmiechnęła się i wyjęła z kieszeni małe rękawiczki, które zaraz wylądowały na jej dłoniach. –Nie bój się, może i żaden człowiek nie może tam wejść, ale... – urwała, gdy przerwał jej swoją wypowiedzią. –... ale ja nie jestem zwyczajnym człowiekiem. – i wskoczył w otchłań jaskini, znikając w odmętach ciemności.

Tajemnica pobudza ciekawość. 

Ahsoko! Ahsoko! Ahsoko! – przyzywał ją męski głos, odbijając się po ścianach jej zmęczonego psychicznie umysłu. Widziała cienie. Miliony cieni. Wszystkie tak samo intensywne i przerażające, ucieleśnienia ludzi, którzy odeszli. Byli. Istnieli. Odeszli. Spojrzenia wbite w nią paraliżowały jej ciało, a ogarniający ją strach doprowadzał ręce do drżenia. Wszyscy tak samo martwi. Oczy krążyły w oczodołach, coraz szybciej kręcąc się dookoła. Skóra na suchych, czystych kościach topniała, pozostawiając tylko białe szkielety, okryte czarnymi płaszczami mroku. Nie! Nie! Nie! – krzyczała jej podświadomość, gdy mordercze groźby umęczonych dusz zaczęły gnębić jej słuch. Ból. Cierpienie. ŚMIERĆ. Wszystko splatało się ze sobą w jedną spójną całość: poczucie winy.

Za życie żołnierzy.
I ludzi, których nie zdołała ocalić.

Poczucie Winy bywa przytłaczające.

Ni kar'tayli gar darasuum, ad'ika. Ni kar'tayli gar darasuum, ad'ika. Ni kar'tayli gar darasuum, ad'ika. – słyszał głos Komandosa, szepczącego po mandaloriańsku do rudowłosej Jedi. Po identyfikatorze, który błysnął mu przed oczami rozpoznał imię komandosa; a zaraz potem młodą Jedi.
                                   Komandos Darman, z drużyny Omega.

Etain Tur-Murkan, młoda Rycerz Jedi.

Namiętność. To właśnie wyczuwał... ale czemu?

Gardłowy śmiech.

Błyskawicznie przyciągnął miecz, odrywając go od pasa, klinga zabłyszczała, jaśniejąc niebieskim blaskiem. Ciemność, przeszywana jedynie przez ostrze jego broni. Żadnych humanoidów. Żadnych przyjaciół. Żadnych wrogów.

Gardłowy śmiech i czyjaś dłoń na ramieniu.

Klon! Nie, zaraz zaraz to...

Revan.

Jeden z najpotężniejszych Jedi w historii.

Znowu śmiech.

Postać znika.

Ciarki.

Strach? Nie, to nie to.

Nie boi się.

A jednak...

Błysk światła.

Odwraca się w tamtą stronę.

To matka, pochyla się nad jego łóżkiem.

Wyciąga dłoń, a potem...

Rozpada się jak szkło, kalecząc jego ciało.

I wtedy...

Dostrzega szmaragdowe źrenice...

Nie patrz w oczy Sennej Królowej. 

 ___________________________________________

Chyba jako autorka mam obowiązek poinformować Was, że - zbliżamy się ku końcowi! Tak, ku końcowi drugiego sezonu jak i bloga :). Miałam różne plany, ale oficjalnie ułożyłam sobie całą historię i cóż - wyczekujcie epilogu za jakieś 2-3 rozdziały! :(

Ale jeśli chodzi o moją twórczość, wciąż będę prowadzić drugiego bloga o Gwiezdnych Wojnach.Ten niedługo zostanie zakończony, gdyż historia jest bardzo zagmatwana i sama się już w niej gubię :(. No, ale nic. Macie rozdział i Niech Moc będzie z Wami! 

Ps. Chyba, że coś się zmieni i postanowię jednak pisać dalej... ale to się zobaczy ;). 

~Wika