Epilog Sezonu Pierwszego

Minęło trochę czasu za nim Skywalkerowi udało się dotrzeć na miejsce, błyskawicznie, ponaglany przez własną podświadomość, wyszukał polanę, która posłużyć mu miała za lądowisko. Szarpnął drążek i posadził statek bez żadnego szwanku - sukces, number one. Artoo zapiszczał z zadowoleniem, a nie do końca przytomny Rycerz Jedi podniósł klapę, sprawnym skokiem lądując na zewnątrz. R2 włączył silniczki u dolnych kończyn i wzniósł się w powietrze, opuszczając wnękę statku, przeznaczoną dla astromechów. Trzeba znaleźć Ahsokę, rzucił pośpiesznie. Zamknął oczy, zatapiając się w Mocy, czuł jak opatula jego umysł i przenika przez ciało, prowadząc go ku zwycięstwu. Tam, wskazał, podnosząc powieki, a jego niebieskie oczy błysnęły. Nie ma czasu do stracenia, ponaglił droida. Rzucił się biegiem we właściwym kierunku.

Potężne eksplozje wstrząsały miastem, Ahsoka walczyła zacięcie, odbijając pociski, raz co raz lecące w jej stronę. Twarz pokrytą miała kurzem i zakrzepniętą krwią, która co jakiś czas spływała ciurkiem spod świeżych ran. Togrutanie walczyli dzielnie, wciągnięci w wir walki; głównie mężczyźni, kobiety i dzieci ukrywały się po piwnicach. W pewnym momencie do jej uszy doszedł charakterystyczny dźwięk wiązek, wysyłanych przez broń ciężką. Na pięcie obróciła się w tamtą stronę. Tato! Zawołała, widząc napastnika mierzącego do jej ojca z tej charakterystycznej broni.

Amidala siedziała w salonie, w fotelu, naprzeciwko okna. Kaskada  brązowych loków spływała po jej ramionach, a brązowe oczy głęboko rozważały jakąś kwestię. Wpatrywała się w ulice Coruscant i lśniące iglice wieżowców. Pojazdy przemykały raz po raz, czyniąc stolicę tak ruchliwą. Westchnęła ciężko. Anakin opuścił planetę, poleciał na ratunek Ahsoce - tak jej powiedziano. Nawet się z nią nie pożegnał, czuła się z tym źle. Miała jedną, jedyną nadzieję - że on wróci. Musi wrócić. Odruchowo pomyślała o ich przyszłości i  dziecku, nie mogło wychowywać się bez ojca! Pogładziła swój brzuch, czując maleństwo poruszające się w jej wnętrzu, a jej oblicze rozjaśnił zadowolony uśmiech. Wróci. Nie zostawi Nas, wyszeptała, próbując dodać sobie otuchy.

Zobaczyła ojca odwracającego się w jej stronę. Potem upadł. Sparaliżowana wpatrywała się w martwy punkt przed sobą! Tato! Opamiętała się i z głębokim przerażeniem podbiegła; przykucając. Tato... powtórzyła półszeptem, kładąc jego głowę na kolana. Po jej policzkach spływały jej łzy, czuła się jakby nagle, w jednej chwili całe jej życie pękło jak bańka mydlana, rozsypało się, wypełniło pustką. Widziała, jak z jej własnego ojca ulatuje życie, jego oczy powoli tracą życie, a już i tak urywany oddech traci na sile. Ahsoko.., wyszeptał słabo, wysilając się na gest; podniósł dłoń i dotknął jej policzka, lecz zaraz ją opuścił, tracąc kontrolę nad własnym ciałem. Nie umieraj! Nie teraz! Potrzebuję Cię! Szepnęła przez łzy, kręcąc głową. To jest mój czas, kocham cię, córeczko.., powiedział, a jego lekko uniesiona głowa opadła. Uleciało z niego życie, jego oczy wyrażały wyłącznie pustkę. T-tato.., załkała przykładając czoło do jego czoła. Tato!

Czuła się bezsilna. Podniosła wzrok; nie było w nim śladu bólu. Teraz płonął w jej wyłącznie gniew. Iskry nienawiści tańczyły w jej oczach, a wewnętrzny ogień płonął. Zabili go. Zabili jej ojca! Momentalnie poderwała się z miejsca. To wy! Wyrzuciła z siebie, patrząc na oponentów. To wasza wina! Pod wpływem impulsu, zielone klingi wystrzeliły z obu cylindrów, a ona w gniewie; rzuciła się na nich. Na antagonistów. Nie mieli szans. Uderzyła wysoko, pozbawiając pierwszych trzech głów, które odtoczyły się, a krew prysnęła z nich jak z fontann. Kolejnym dwóm wbiła miecz głęboko w pierś, zabijając ich na miejscu. Rzeź się rozpoczęła. Opanowana przez pragnienie zemsty, atakowała zabijając każdego z wrogów.  Cięła od ramienia do biodra, oddzielała głowę od korpusu. Krew oponentów okalała ją teraz.  Walczyła, jeżeli to można nazwać walką. Raczej zabijała, ogarnięta ślepą furią. To bolało, wyrządzili jej krzywdę. Zadali tak cholerny ból. Ne został nikt. Wszystkich wyrżnęła. Byli martwi, pozbawieni życia. Wszystko skończone. Ogarnęła ją rozpacz. Upadła na kolana, a miecze wypadły jej z rąk, wyłączając się przy spotkaniu z piaskiem. Była sama. Ojciec nie żyje - na to wspomnienie, z jej oczu poleciały łzy - odeszła z Zakonu. Jest sama. Co ona teraz pocznie? Schowała twarz w dłoniach. Nosiła teraz na rękach ich krew, krew wszystkich zabitych. Ale zasłużyli. Zapłacili za krzywdzę, jaką jej wyrządzili. Koszmar ich śmierci będzie ją nawiedzał do końca życia i powracał ze zdwojoną siłą. Ale czemu się dziwić? Zabiła. Jest mordercą. Jest potworem.

Ahsoka ból czuje, powiedział Yoda, gwałtownie wyrwany z medytacji. Mistrz Windu siedzący naprzeciwko spojrzał na niego z zapytaniem. Członek rodziny, odnalezione przez nią życie stracił. Ogromna strata dla jej serca to jest, dodał zielonoskóry , spoglądając bystrymi dużymi oczami, w kierunku swojego przyjaciela. Mace pokiwał głową. Mam złe przeczucia, oświadczył, układając dłonie w charakterystyczną piramidkę. Poleciał za nią Skywalker… wybuchowa mieszanka. Naprawdę mamy się czego obawiać, jak myślisz, Yodo? Rzucił pośpiesznie, wysilając się na blady uśmiech. Wielki Mistrz pokręcił głową. Dorósł Młody Skywalker, nic nie stanie się. Na to moje słowo masz, czuję to. Mimo, że ciemna strona przyszłość przysłania, skinął głową, potwierdzając swoje słowa.

Uderzył w niego przerażający widok zbezczeszczonego miasta. Dym unosił się z co niektórych miejsc, gdzie jeszcze płonął ogień. Po ulicy walały się ciała; zarówno Togrutan, jak i  zamachowców. Najważniejsze było co innego - Ahsoka wciąż żyła. Nie wyczuł jej śmierci, a gdyby do niej doszło, na pewno Moc dałaby o tym znać. Błądził wzrokiem po przypalonych przez blasterowy ogień zabudowaniach. Widok był okropny, ale widywał gorsze. Zaczął iść, trzymając miecz w pogotowiu; nie włączał go. W oddali dostrzegł zarys sylwetki, która wydawała mu się tak znajoma. Ahsoka. Ona tu była.

Smarku! - doszło do jej uszu wołanie. Anakin?! Nie mogła uwierzyć, szybko dźwignęła się na nogi. Dostrzegła go. Biegł w jej stronę. Co teraz? Poczucie winy ciążyło jej na sercu, czuła się jak morderca. W końcu nim była. Miała na rękach ich krew. Westchnęła i spuściła wzrok. Ahsoka! Skywalker dobiegł do niej i kurczowo złapał za ramiona. Nic ci nie je.., zaczął lecz ona przerwała, rzucając mu się w ramiona. Kurczowo się wtuliła. Mistrzu.., zaczęła błagalnie, zabierz mnie stąd..., poprosiła, wciąż się tuląc. Zdezorientowany Anakin obrzucił otoczenie dociekliwym wzrokiem. Martwe ciała. Teraz zrozumiał. Pod wpływem emocji ich zabiła. Zaparło mu dech w piersiach. Co ma powiedzieć? Ja... ja..., podjęła tłumaczenie, jakby przeczuwając, że musi to wyjaśnić, zabiłam ich. Zabiłam! A oni zabili mi ojca.., rozpłakała się jak małe dziecko. Mistrzu... zabierz mnie stąd.., chlipała na jego piersi. Proszęę.., wydukała przez łzy. Pogłaskał ją po głowie. Już dobrze, Ahsoko... już dobrze, wyszeptał pocieszająco.

__________________________________________________________

Taaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaadam. I tak zakańczam. :D