59. Potrzebna Pomoc

Skywalker siedział na łóżku, z kołdrą podciągniętą pod podbrzusze. Oparty o ścianę, bezcelowo wpatrywał się w szafkę, stojącą naprzeciwko łóżka. Padme jeszcze spała. Rozmyślał nad sensem życia, a także nad tym, jak ułoży się ich przyszłość. Mieli w końcu zostać rodzicami. To ważny krok ku doskonałości. Pogładził brązowe loki ukochanej, czując aromatyczny zapach jej szamponu. Mimowolnie, na jego zmęczone oblicze wpełzł delikatny uśmiech. Gdy był z nią, miał wszystko - do szczęścia była mu potrzebna tylko miłość ukochanej, napełniająca jego serce czułością. Ale mimo, że posiadał swoje "wszystko" wciąż brakowało mu pewnego elementu. Jego serce było jak puzzle, a każdy niknący element pozostawiał po sobie dziurę - niezdolną zakleić się przez nic poza tym jednym wyjątkowym puzzlem. Który obecnie błądził gdzieś po Galaktyce. Odruchowo westchnął i spuścił wzrok. Jego bystre, niebieskie oczy omiotły pomieszczenie uważnym spojrzeniem. Poczuł ciepło na swojej dłoni, skórę ukochanej na swojej skórze. Jej dłoń delikatnie zacisnęła się na jego zdrowej ręce. Już nie śpisz? Spytał łagodnie, starając się brzmieć tak cicho, jak tylko się dało - ale wciąż słyszalnie.  Pokręciła głową, a jej oblicze było tak olśniewające jak zawsze. Co cię trapi? Spytała nagle, mocniej zaciskając palce na jego nadgarstku. Zastanawiał się przez chwilę, zwlekając z odpowiedzią. Wreszcie obrócił wzrok, niepewnie spoglądając jej w oczy. Nic, uciął krótko, dając jej do zrozumienia, by nie drążyła tego tematu. Nie posłuchała go i potrząsnęła głową, a jej niesforne włosy połaskotały delikatnie jego ramię. Annie... nie okłamuj mnie! Szepnęła, wydymając wargę ze sztucznym urażeniem. Uniosła się do pozycji siedzącej i oparła głowę o jego klatę. Czuła bijące serce i równy, nieprzerywany oddech. Ale.., zaczął lecz ona przerwała, przykładając mu palec do ust. Ani słowa, kolego! Rozumiem, że jesteś silny i te sprawy, jesteś mężczyzną, bla, bla, bla, ale gdy WIDZĘ, że coś Cię trapi masz mi o tym powiedzieć. A nie się migać, pogroziła mu palcem i spojrzała w oczy z arcypoważną miną. Czy to jasne, Anakinie Skywalkerze? Jej łagodne rysy, wyrażające taką powagę po prostu go rozśmieszyły, nie mogąc ukryć cichego śmiechu, po prostu dał mu upust. Z czego się śmiejesz? Spytała, z miną rozkapryszonego dziecka, lecz on tylko bardziej się roześmiał. Z ciebie, mój słodki koteczku, powiedział i uciszył oboje namiętnym pocałunkiem. Teraz był w domu. Tam dom, gdzie serce twe. A jego serce było przy niej. No... przynajmniej trzy czwarte jego serca.

***

Ahsoka siedziała w ogrodzie, medytując starym, świątynnym zwyczajem, wśród zieleni rosnącej tu roślinności. Wyciszona, całkowicie zapomniała o otaczającym ją świecie. W ułamek sekundy później, usłyszała głośny huk, a deszcz odłamków prysnął z budynku po drugiej strony ulicy. Zamachowcy! Wrócili! Poderwała się jak oparzona i pochwyciła w biegu oba miecze świetlne. Ahsoko! Usłyszała głos ojca, czym prędzej pognała w kierunku jego źródła. Schowaj się gdzieś, powiedział starzec i chwycił za miotacz, ukryty w szafce. Tano spojrzała na niego ze skrzywieniem. Pokręciła głową, to była jej wcześniejsza misja... nie jest Jedi, ale... nawet gdyby wciąż była nie poradzi sobie z taką ilością zamachowców! Muszę zawiadomić Rade Jedi, poinformowała rodziciela półszeptem, przyślą posiłki. Pomogą nam. Togrutanin tylko kiwnął głową. Znajdź komunikator, odeprę atak tyle ile się da. I pozostawił ją samą. W pustym domu, gdy okolicą wstrząsały eksplozje.

***

Stała w swoim pokoju, nerwowo zaciskając komunikator w dłoni. Ręce jej drżały, ale z małymi problemami, wstukała kod świątynny. Gdzie jej opanowanie?! "Moc nigdy nas nie opuszcza" - mawiał Yoda, choć Ahsoka w tym momencie, szczerze zwątpiła w te słowa. Straciła kontakt z Mocą, nie czuła  kojącej energii, otulającej jej ciało - zupełnie jakby zniknęła.  Po dosłownie sześciu minutach, które w jej odniesieniu wydawały się wiecznością, nad konsoletą zawisł przejrzysty hologram Mistrza Yody. Jego twarz wyrażała taki sam brak emocji i spokój jak zawsze; wyglądało jakby wcale nie zdziwiło go połączenie z Ahsoką, zupełnie jak gdyby wprost się jej spodziewał! Problem jakiś masz, Ahsoko? Zapytał Mistrz, nie używając, właściwie już nieprzylegającego do niej stanu "Padawan". Nieco zabolał ją brak, tego jedynego słowa, odpowiedzialnego za jej przeszłość. Mistrzu! Na Shili wrócili zamachowcy! To co tu się dzieje.. to... to kataklizm! Potrzebujemy pomocy, inaczej planeta upadnie! Wyrzuciła jednym tchem. Proszę! Pomóżcie! Krzyczała błagalnie i wtedy właśnie połączenie zostało zerwane. W budynek łączności uderzył granat jonowy. Nie mieli żadnego kontaktu ze światami Republiki.

***

Anakin kroczył korytarzami świątyni, w kierunku Sali posiedzeń Rady. Został tam wezwany stosunkowo niedawno, lecz przybył szybko – w końcu misja miała mieć priorytet alfa. Obawiał się tylko jednego – że potrwa ona zbyt długo, a on będzie zmuszony zostawił brzemienną żonę w samotności. Przystanął przy drzwiach, prowadzących do wnętrza. Zastukał wierzchem dłoni, a potem wszedł, przystając na środku Sali. Ukłonił się z szacunkiem, czekając na to, co mają do powiedzenia członkowie Rady. Jako pierwszy przemówił Yoda. Twoja padawanka w opałach jest, rzucił bez ogródek, a nad panelem zawisł przejrzysty hologram z transmisji, którą ówcześnie odebrał Yodę. Anakina mówiąc prosto zatkało. Przyglądał się padawance, widząc strach malujący się na jej łagodnej twarzy, słyszał jej drgający w przerażeniu głos i trzęsące się ręce. Musi tam lecieć! Nie musiał nawet spoglądać w twarze Mistrzów, by odczytać ich intencje. Skłonił się pośpiesznie i jak strzała wybiegł z pomieszczenia, mknąć w kierunku hangaru.  Jego mała Ahsoka była w opałach! Biegiem wspomaganym Mocą, już po trzech minutach był na miejscu. Minął obsługę techniczną, żołnierzy-klonów, kilku ciekawskich padawanów i popędził w kierunku złoto-srebrnego myśliwca  - jego własnego pojazdu. Artoo kręcący się wokół, widząc nadciągającego pana, natychmiast podleciał do góry i umiejscowił się w przeznaczonym dla jego blaszaności miejscu.  Anakin podskoczył, odbiwszy się rękami od kadłuba, wylądował wewnątrz kokpitu i nie czekając na pozwolenie, przełączył kilkanaście pulsujących kontrolek, nie zapominając o sprawdzeniu poziomu paliwa. Gwałtownie ruszył drążek w swoją stronę, statek zakołysał się i poderwał do góry, silnik obudził się do życia z głośnym rykiem, a z rur wydechowych buchnął ogień. Zapomniał o świecie, w ostatniej chwili zorientował się, że brama hangaru wciąż jest opuszczona, ale technicy zauważyli ten fakt na tyle szybko, że zaczęła się ona podnosić. Sprawność pilotażu Anakina Skywalkera pozwoliła mu bezproblemowo, przecisnąć się przez szparę, nie do końca otwartych jeszcze wrót, które minęły jego kadłub zaledwie o pół centymetra. Poszybował w niebo, gwałtownie przyśpieszając. Artoo zapiszczał ostrzegawczo. Miej oko na czujniki, Artoo! Poinstruował droida gwałtownie szarpiąc za stery. Przygotuj się do skoku w nadprzestrzeń. Strzeliste wieże świątyni, budynek senatu, wysokie drapacze chmur rozmyły się i zniknęły z chwilą wyjścia z atmosfery. Przed sobą zobaczyli pierścień, w kolorach myśliwca, którym lecieli. Nie zwlekając, pomknęli w jego stronę, wlecieli w niego, a on bezproblemowo połączył się ze statkiem, przylegając do niego zupełnie jak należy.  Bip, bop, bip, zapiszczał R2, sygnalizując gotowość do skoku. Świetnie, Artoo! Pochwalił droida Jedi i chwycił za znajdujący się po prawej od sterów drążek. Na ratunek Ahsoce, przyjacielu! Krzyknął i pociągnął go w swoją stronę, wykonując skok w nadprzestrzeń. Gwiazdy rozmyły się w nienaturalnie długie smugi. Jeszcze tylko trochę dzieliło ich od Shili. Zdeterminowani mknęli przez nadprzestrzeń, czekając na wyskok.