58. Decyzja

Minął tydzień, Ahsoka bardzo przyzwyczaiła się do obecności swojego ojca i coraz częściej zastanawiała się, czy dążenie drogą Jedi jest dobrą decyzją. Siedziała teraz na dywanie, grzejąc ręce o buzujący w kominku ogień. Proszę, Ahsoko, powiedział ojciec Togrutanki podając swojej córce kubek gorącej czekolady. Padawanka delikatnie skinęła głową. Cieszę się, że wróciłaś... tyle cię nie było.., westchnął teatralnie i uśmiechnął się delikatnie, cieszę się, że starość spędzę z moją małą dziewczynką.., dodał a supeł zawiązał się na sercu Tano. Spędzi? Czyli żywił nadzieję, że z nim zostanie... miałaby poczucie winy gdyby było inaczej, czym prędzej musi powiadomić Anakina o swoim odejściu. Przemyślała już tę kwestię. Nie chce już być Jedi. Chce być tu. Ze swoim ojcem. W domu. Czuć ciepło i bezpieczeństwo. Z dala od wojny. Rzuciła okiem na tańczące iskry ognia i powstała, siorbiąc zawartość naczynia. Odstawiła w połowie opróżniony kubek i powędrowała do przydzielonego jej przez ojca pokoju. Usiadła za drewnianym biurkiem i jeszcze przez chwilę błądziła palcami po holokomunikatorze za nim odważyła się kliknąć odpowiedni przycisk. Wybrała kod Anakina i czekała... zero odzewu. Spróbowała po raz drugi. Znowu nic. Z każdym kolejnym razem jej irytacja rosła, a poczucie zbędności w zakonie coraz bardziej się wyolbrzymiało. Wreszcie. Za którymś razem, nie umiała określić którym, nad wyświetlaczem zawisł niebieskawo-przeźroczysty hologram jej Mistrza. Wyglądał...tak jak zwykle, ubrany w normalny strój Jedi, skrzyżował ramiona na piersi i wyczekiwał aż jego padawanka rozpocznie rozmowę. Mistrzu..., zaczęła lekko się pesząc, nie umiejąc obrać tego co czuje w słowa. Spuściła wzrok i zacisnęła pięści. Ja.. ja myślę, myślę, że nie chcę już być Jedi! Wyrzuciła z siebie i odwróciła wzrok. Odchodzę! Dorzuciła, zagłuszając jego wołania "Ahsoko! Ahsoko!" Powiedz radzie. Przycisnęła przycisk kończący rozmowę, nie słysząc już jego słów "Ahsoko, zaczekaj!" "Nie odchodź!" "Ahsoko!". Dzwonił kilkakrotnie. Ale ona obojętnie odrzucała połączenia. Już zadecydowała. Tak kończy się jej kariera Jedi.

**Dwa tygodnie później**

Skywalker siedział ze skrzyżowanymi nogami, w sali medytacyjnej. Na miękkiej trawie czuł się nieco lepiej, niż pierwszy dzień po utraceniu padawana. Cichy szum wodospadu, oddziaływał na jego zmysły, niczym kojący uścisk matki. Nie rozmawiał za wiele, bo tak właściwie nikt nawet nie kusił się, by prowadzić z nim konwersację. Bo po co? Stracił padawana. Czyli był nieodpowiedzialny. Pozwolił jej odejść. Jego pogląd na pewno wciąż był zażartym tematem, poruszanym przez Mistrzów, rozczarowanych jego zachowaniem. Ale co tu dużo mówić. Odnalazła rodzinę. Jeśli jej przeznaczeniem jest życie poza Zakonem Jedi - musi to uszanować. Nie może narzucać jej swojej woli. Po prostu nie może, to byłoby krótko mówiąc - nie fair. Miała własną wolę. Była wolna i samodzielnie dokonywała wyborów, póki miała stałą opiekę osoby dorosłej, którą w tym wypadku był jej ojciec - nie mógł się wtrącać. Nawet łagodny, pocieszający głos Padme nie był w stanie zasklepić pustki w jego sercu, którą wyrwała ta mała Togrutanka. A może to jego wina? Może był złym Mistrzem? Zbyt surowym? Zbyt łagodnym? Może... rządziła nim arogancja i pycha? Może nie dawał jej się wykazać? Nie chwalił jej? Może był... schował twarz w dłoniach, powstrzymując cisnące mu się do oczu łzy. Tak cholernie za nią tęsknił! Ta mała dziewczynka, jego dziewczynka, była źródłem optymizmu, wywołującym, u każdego, kto ją spotkał szeroki uśmiech i przesiąknięty radością śmiech. Pamiętał ją tak dokładnie, te bystre niebieskie oczy, rozbawione spojrzenie i pełen szczęścia głos "Rycerzyku.." Brakowało mu tego, tak cholernie mu tego brakowało. Był sam. Mimo, że miał Padme. Którą kochał całym sercem. Ale czym jest jego największa miłość, jego pierwsze oczko w głowie, gdy drugie oczko błądzi gdzieś po Galaktyce, narażone na niebezpieczeństwo. Przeczesał dłońmi źdźbła trawy i z cichym stęknięciem dźwignął się na nogi. Jego mała padawanka, jego kochana młodsza siostrzyczka, jego wesoły Smarkuś odszedł. A najgorsza była świadomość, że w żaden sposób nie może jej chronić.

***

A więc nasza kochana padawanka Skywalkera do tej pory nie wróciła? Zapytał sztucznie zaskoczony Darth Sidious, spod jego przykrytego płaszczem oblicza nie sposób było wyczytać żadnych emocji. Hologram zamigotał, przekaz transmisji był średniej jakości, co jednoznacznie wskazywało, że Lord Sithów znajduje się w znacznej odległości od miejsca, osadzenia sił separatystycznych. Niedobrze… jest częścią naszego planu. Za wszelką cenę musi wrócić do Zakonu! Warknął. Tyranus dokładnie czuł emanującą od niego nienawiść i gniew – w czystej, niezmąconej postaci. Kiwnął głową, na znak szacunku, jakim darzy swojego Mistrza. W pewnym momencie przełamał się i zapytał wprost – Dlaczego Skywalker jest taki ważny? Widział emocje, po kolei wstępujące na siebie i wykrzywiające twarz Lorda Sidiousa w rozmaite grymasy. Wiedział już, że jego pytanie równoznacznie było z głupotą. Co go podkusiło, by dociekać o szczegóły? Przestąpił z nogi na nogę, wciąż zachowując tak samo arystokratyczną postawę jak ówcześnie. Jeśli czuł jakikolwiek lęk, czy wątpliwości, starannie jego ukrywał. Ale nic nie ujdzie uwadze oku przyszłego Imperatora. Nie powinno Cię to obchodzić, syknął hologram i zamigotał. Jest częścią mojego planu. Planu obalenia Galaktyki. Przejęcia władzy. Tylko to się liczy. Pamiętaj o tym, poinstruował Hrabię. Sith tylko ukłonił się lekko i przyklęknął na jedno kolano. Tak jest, Mistrzu, wycedził z szacunkiem. Wprowadzamy nasz plan w życie. Wiesz co robić, Lordzie Tyranusie. Przejrzysty holoprzekaźnik przerwał połączenie. Miniaturowa postać Sidiousa mignęła i rozpłynęła się w powietrzu.

***

Ahsoka siedziała na dywanie, wpatrując się w tańczące, w kominku ogniki. Z lekkim uśmiechem przyglądała się ciepłym płomieniom, ogrzewającym jej wyciągnięte ręce. Była bezpieczna. Wreszcie była w domu. Ale czy to na pewno był jej dom? Te i inne pytania odbijały się echem po ścianach jej umęczonego umysłu. W ciągu tych dwóch tygodni często myślała o swoim Mistrzu. Czy dobrze zrobiła opuszczając go? Nawet nie odeskortowała do świątyni swoich mieczy świetlnych. A przecież tylko Jedi miał prawo je nosić! Westchnęła, zaciskając palce. Rękojeści schowane były w jej pokoju; miały przypominać o jej dokonaniach jako Jedi i przeszłości. Jakiej w końcu się wyrzekła. Anakin... ciekawe czy o niej myślał? Ciekawe czy był zły? Ciekawe, czy gdyby wyraziła chęć powrotu przyjąłby ją z otwartymi ramionami?  A może odrzucił? Czy jej „Rycerzyk” za nią tęskni? Czy o niej myśli? Czy może zapomniał o niej i wyrzucił z pamięci jak śmiecia? Bo  jedno musiała przyznać – ten Jedi wyjątkowo wrył się w jej serce. Kochała go. Był jej nauczycielem, jej przyjacielem, jej pocieszycielem. Poza przyjaciółmi był  jedyną podporą podczas monotonnego życia w świątyni. A znali się tak krótko. Szkoda, że ich znajomość zakończyła się w tak dramatyczny sposób. Że nie zdążyła powiedzieć mu „Anakinie, to nie twoja wina.” Przytulić po raz ostatni i odejść honorowo, zostawiając za sobą całe nauki świątynne. Ale czy nie tak zrobiła? Opuściła Zakon, który był jej całym życiem. Zostawiła przyjaciół, dla jednej małej istoty – z którą łączyły ją więzi krwi. Nie. Zdecydowanie  Mistrz nie był z niej dumny. Działa pod wpływem nagłego impulsu, porywu serca. Zrobiła to, co na daną chwilę okazywało jej się słuszne. Ale czy faktycznie był to właściwy wybór? Czy to było zgodne z jej przeznaczeniem? Czy faktycznie kształcenie się na Jedi nie rysowało się w jej przyszłości? Czy jej przeznaczeniem było zwykłe życie Togrutanki na Shili? Spojrzała w bok widząc dumę, malująca się w oczach jej własnego ojca, który spotkawszy się ze spojrzeniem córki, posłał jej delikatny uśmiech. Teraz była pewna wszystkiego. Zacisnęła dłonie w pięściach i wbiła w nie przenikliwy wzrok. Tu jest jej miejsce. Tu jest jej przyszłość. Tu jest jej przeznaczenie. Tu jest jej świat. Nie tam. Tu. W jej domu. Własnym domu. Z ojcem. Zakon to przeszłość. Kodeks to przeszłość. Zawarte świątynne przyjaźnie to przeszłość. A co najważniejsze: Anakin to przeszłość.