55. Ironiczne szczęście.

Obudziła się cała obolała; czując ból roznoszący się po całym ciele. Leniwie podniosła powieki; niebieskie, wciąż żywe oczy omiotły otoczenie bystrym wzrokiem. Była wewnątrz statku... a raczej wewnątrz tego, co z niego zostało...Poruszyła się lekko, odniosła tylko powierzchowne rany; poza sińcami pokrywającymi większość przestrzeni kolan i ramion - nic jej się nie stało. Na szczęście... Zbytnia pewność siebie wiedzie do zguby, przypomniała sobie pouczenie jej Mistrza, gdy była tak pewna wygranej z a drugim padawanem, że przegrała, bo sprytny, niedoceniony przeciwnik wykorzystał jej utratę czujności. Sięgnęła dłońmi do przycisku odblokowującego kokpit; nic z tego, systemy wysiadły, nie pozwalając opuścić jej obecnego uwięzienia. Sięgnęła poprzez Moc; by wysondować miejsce "awaryjnego lądowania", wyczytała, że wokół niej kręci się grupka istot; prawdopodobnie gapiów, przyciągniętych przez eksplozję. Och, zamiast się przyglądać pomóżcie mi! - szeptała wewnątrz, szukając ukojenia w Kodeksie Jedi. Po chwili usłyszała wycie syren alarmowych; to służby ratunkowe! Cóż za ironia... żeby ratownika musiał ratować, członek tych, których ten ratownik miał ratować... Do jej uszu doszedł brzdęk metalu i stalowe pręty wbijane w górną część kadłuba. Wyciągają mnie! - przeszło jej przez myśl, z ostrożnością, by nie zahaczyć o wystające części zmasakrowanej maszyny sprawdziła, czy miecze świetlne wciąż dyndają u jej pasa. Z ulgą stwierdziła, że wciąż tam są, wypuściła powietrze z płuc, oczekując pomocy. Światło słoneczne wpadło do środka przez wyciętą specjalnym laserem szparę; odbijając się od ścian i obrzucając Ahsokę mdłym blaskiem. Nic ci nie jest? -spytał jeden z jej wybawicieli, podając jej rękę, którą ona bez szemrania przyjęła, wychodząc na zewnątrz. Mężczyznę zdziwił jej młody wiek, nastolatka w myśliwcu?! Kto jej na to pozwolił? Chyba jakiś porządnie nachlany piwem agaryjskim osobnik, głowił się w duchu. Na szczęście lub nieszczęście Togrutanki, ratownik zwrócił uwagę na broń u jej pasa. Jesteś Jedi?! -zapytał, a jego pytaniu towarzyszyły okrzyki; zarówno te wesołe, jak i  oburzone. Jedi?! Chyba raczej padawanem! -wyrzucił z pogardą ktoś z tłumu, kogo nie udało się Togrutance zidentyfikować. Przyszłam wam pomóc, wyrzuciła i zwinnym skokiem zeskoczyła ze statku. I wypełnię moją misję, orzekła i ruszyła w obrany przez instynkt kierunek.

***

Obudziła się, nie czując ciepła przytulającego ją męża. Leniwie podniosła powieki i z zaskoczeniem stwierdziła, że jest sama. Przecież ma przepustkę.., przeszło jej przez myśl. Z westchnieniem podniosła się do pozycji siedzącej. Wciąż go nie ujrzała, wstała z łóżka i podeszła do okna. Gdzie on się podział? - spytała sama siebie, no cóż.. w takim wypadku zajmę się senackimi papierami.., westchnęła i zabrała się do roboty.

***

Stał oparty o ścianę na 'balkonie obserwacyjnym', ponad salą ćwiczebną, przyglądając się walce dwóch padawanów. Jednym z nich był Rodianin o mocno zielonej skórze, z ryjka chłopca, bo mężczyzną go nazwać nie można wydobył się cichy potok słów w języku Rodese. Miał duże brązowe oczy, a uszy przypominające trąbki wyłapywały każdy dźwięk otoczenia. Posługiwał się mieczem o zielonym ostrzu, rękojeść była majestatyczna; posiadała lekki "grzebień" na przodzie. Skywalker nie znał zbyt dobrze tego padawana, bowiem tylko dwa razy miał okazję zamienić z nim kilka słów, nosił on ciekawe imię - Bardus Paillette i pochodził oczywiście z Rodii. Jego przeciwniczką, była czarnowłosa dziewczyna, rasy ludzkiej. O mocno zielonych oczach, lekko zadartym nosie i pełnych ustach. Miała szczupłą wysportowaną sylwetkę, pochodziła z Korelii. Na imię miała Lorem Alien, była... piękna. Posługiwała się mieczem o żółtym ostrzu. Obserwował płynne ruchy walczących ze sobą uczniów Jedi; dziewczyna z gracją parowała ataki. Chłopak nie miał szans przebić się przez jej obronę; z wdziękiem odbijała cięcia miecza świetlnego, kierując się jedynie Mocą. Anakin uśmiechnął się mimowolnie; padawanka była mu obca, ale było w niej coś intrygującego. Podszedł do barierki, chcąc widzieć dokładniej padające ciosy; wciąż nieświadomi jego obecności padawani walczyli w najlepsze, wykorzystując różnorakie techniki. W pewnej chwili Rodianin wybił się do tyłu i stanął w pozycji teräs käsi, zebrał w sobie całą dostępną siłę i zastosował pchnięcie Mocy, skierowane w rywalkę. Anakin uniósł brew i patrzył jak dziewczyna bezwładnie leci na ścianę. To niezgodne z zasadami walk! -używając swojej własnej, można by powiedzieć nieograniczonej potęgi korzystania z Mocy zamortyzował uderzenie dziewczyny; nie chcąc by padawance stała się jakakolwiek krzywda. -Hej, bez takich! -krzyknął w stronę Rodinanina i usiadł na barierce, zwisając nogami w dół sali ćwiczebnej. -Pchnięcia Mocy są niedozwolone w przyjacielskich sparingach! -warknął, a otumaniona przeciwniczka podniosła się na nogi. Podeszła do rywala, trzymając się za głowę, która bolała ją niemiłosiernie przez uderzenie, w tym starciu. Obaj padawani spojrzeli na Anakina z szeroko otwartymi oczami. -Mistrz Skywalker?! Ty tutaj?! To zaszczyt! -krzyknęli jednocześnie. Wybraniec wywrócił oczami i zeskoczył z poręczy, zgrabnie lądując na nogach. Obserwowałem was dłuższą chwilę... Bardus, twoje ataki są zbyt przewidywalne, nie korzystaj z formy Niman... jest zbyt... przestarzała, przerzuć się na początek na Djem So, natomiast ty Lorem, radzisz sobie świetnie w obronie, sam nie jestem pewien, czy potrafiłbym się przez nią przebić... -pochwalił i poklepał czarnowłosą po ramieniu, która  rumieniąc się tylko  kiwnęła głową. Pochwalił mnie! Wybraniec mnie pochwalił! - radowała się w środku. Ale nie jesteś w stanie trwać w obronie cały czas, musisz kontratakować. Jak mówi stare przysłowie; Najlepszą obroną jest atak. -dodał po chwili zakładając ręce. Ogólnie rzecz biorąc, musicie przestać myśleć! Nie myślcie, czujcie. Otwórzcie się na Moc! Pozwólcie, by to ona kierowała waszymi ruchami, zespólcie się z nią. Nie bójcie, często obawiacie się czegoś, jakiegoś zdarzenia, jakiejś walki, a gdy wreszcie ona nadejdzie, nie odczuwacie lęku, nie odczuwacie nic. Zespalacie się z Mocą, bo Moc jest największym sprzymierzeńcem. Musicie o tym pamiętać. -wycedził, pieczętując swoje słowa różnymi gestami i mimiką. Nastolatki spojrzały na niego z podziwem. C-co ty tu robisz, Mistrzu Skywalker..? Dlaczego nas obserwujesz..? -spytał Rodianin, a oczy mu błyszczały; oczekiwał odpowiedzi, która sprawi, że poczuje się doceniony. Eee... po prostu nie miałem nic innego do roboty, a wasza walka wydała się ciekawa.., wzruszył ramionami i poklepał Pailette po plecach, uśmiechając się złośliwie. W pewnym momencie, poczuł wzrok, cały czas wbijany w niego przez czarnowłosą, która patrzyła z podziwem, jakby był jakimś ósmym cudem natury. Lekko speszony spojrzał ponownie na chłopaka, który właśnie przygotowywał się do zadania mu pytania. Może pokażesz nam kilka ciosów, Mistrzu Skywalker? -zebrał się w końcu na odwagę, patrząc oczami pełnymi nadziei. Obrócił się w stronę dziewczynki, sprawdzając, co w tej sytuacji, wyczyta z jej twarzy. Wyczytał tylko niewyobrażalnie wielki respekt dla jego osoby, westchnął zrezygnowany i twierdząco kiwnął głową. No... kilka ciosów nie zaszkodzi, stwierdził i wzruszył ramionami.

***

Ahsoka szła równym krokiem po ulicach miasta. Jak dawno tu nie była! Mistrz Yoda wysłał ją akurat tu, akurat w to miejsce... była z tego powodu szczęśliwa. Rozglądała się na boki, szukała wzrokiem znajomych znaków. Ale wszystko było...inne. Widać było żniwo wojny, wszystko się zmieniło, nie była to już ta piękna planeta, na której "się wychowywała". Przed sobą ujrzała trzy strzeliste, kremowe wieże. Ach! Ten budynek dobrze pamiętała, rozpoznała, że jest to biuro największej sieci dostawców żywności w tym rejonie Galaktyki. Uśmiechnęła się odruchowo, dwa przypięte do pasa, niemaskowane miecze świetlne obijały jej się o biodra. Spoglądała na kolejnych Togrutan, czując się wreszcie jak w domu. Obrała kierunek głównego placu, gdzie miał miejsce ostatni atak terrorystów.

_________________________________________________
Taa dam, natknęła mnie książka "Darth Maul: Łowca z Mroku". Dedykt dla Igi i Des. :*