50. Coś, co zmieniło życie na zawsze...

Statek zakołysał się i wylądował, osiadając zgrabnie na płycie lądowiska, rampa wysunęła się z hukiem, a z wnętrza potężnej kanonierki wytoczyły się dwa roboty astromechaniczne, grupka klonów oraz trzech Jedi.  Dwójka, odeksportowana na Coruscant z krainy huttów – Anakin Skywalker razem z padawanką, Ahsoką Tano oraz Obi-Wan Kenobi, czyli Mistrz, który wyruszył po nich z klonami. Jedi śmiali się i żartowali, uśmiechając się od ucha do ucha.
–Dobra robota, Anakinie. – pochwalił Kenobi, kładąc dłoń na jego ramieniu.
–Czego mi gratulujesz? – spytał unosząc jedną brew. – Uwięzienia na kilka miesięcy w krainie snów? – dodał z lekkim rozbawieniem szturchając Tano w bok.
– No co? Ciebie nie było, a ja… - nie zdołała dokończyć, bo Rycerz jej przerwał. -
… hasałaś po polach ze swoim chłopakiem, gołąbeczku. – Obi-Wan wybuchnął śmiechem, a w ślad za nim podążyli żołnierze, Anakin zachował twarz, ograniczając się tylko do wesołego uśmiechu. Ahsoka wydęła wargi z obrażeniem i pokazała im język.
–Pff, nienawidzę was wszystkich! –rzuciła na odchodnym i podążyła do świątyni, nie odwracając się ani na chwilę.
–Upss, obrażony padawan… masz spokój na co najmniej tydzień, Anakinie… -stwierdził Obi-Wan pomiędzy wybuchami gromkiego śmiechu.
–Tak, tak… muszę składać raport, czy obejdzie się bez tego? –spytał Skywalker, zakładając ręce. Tak bardzo chciał, by tym razem mu odpuścili! Marzył, by czym prędzej popędzić do Padme, pochwycić ją swoje silne ramiona i tulić tak długo, jak czas by im pozwolił. Tęsknił za nią, jak ryba za wodą. Kochał całym sercem, wielbił duszą, karmił się jej widokiem, była dla niego jak narkotyk, narkotyk miłości… silnie uzależniającej miłości.
- … Anakinie? – wyrwał go z zamyślenia zdezorientowany głos Mistrza Jedi, który właśnie klepnął go w ramię.
–Taak, wszystko dobrze. – uśmiechnął się pokrzepiająco. – Przepraszam, zamyśliłem się… to jak z tym raportem? –spytał z nadzieją, uśmiechając się z szacunkiem.
– Musisz go złożyć, mój były padawanie. Powodzenia. –oświadczył, poklepał go po plecach i odszedł w swoją stronę.
– O nie… znowu tłumaczenie się przed starymi sknerami… -poskarżył się sam sobie i ruszył w kierunku Sali posiedzeń.
***

Nareszcie koniec! Wreszcie po jakichś czterdziestu minutach nużących wyjaśnień i uzasadnień swoich działań na tej misji – był wolny. Narzucił na siebie luźną, brązową szatę, zakrywając twarz na czas marszu kapturem, skorzystał z komunikacji miejskiej, był wieczór, a użytkowanie jego złotego myśliwca o tej porze wydałoby się… podejrzane. Przemierzał ciemne uliczki Coruscant, rozglądając się na boki, rzędy lamp rozstawionych po jego obu stronach rozbłysły jasnym światłem, oślepiając go na chwilę. Przetarł oczy, był już blisko. W głowie brzmiał mu łagodny głos jego ukochanej, czuł dotyk jej skóry na swojej skórze, czuł jej kojący pocałunek na swoich wargach. Na wspomnienie tych wspaniałości po jego twarzy przemknął cień uśmiechu, wkroczył do właściwego apartamentowca, schodami wszedł na odpowiednie piętro i po cichu, używając Mocy złamał zamek do drzwi; znalazł się w środku. Zajrzał  do salonu  - nie zastał tak nikogo, zajrzał do sypialni – pustka, do kuchni – wciąż to samo. Gdzie ona może być? Gdy wędrował korytarzem  wreszcie ją dostrzegł, stała na balkonie, w niebieskiej koszuli nocnej i przyglądała się panoramie miasta.  

 –Witam, senatorze… Nie przeszkadzam?- spytał żartobliwie opierając się o framugę drzwi. Padme nie odpowiedziała. –Padme?- wymówił jej imię. Wciąż milczała. –Padme?- powtórzył. Nadal ta sama cisza. Podszedł niepewnie, zrobił zatroskaną minę i objął żonę w pasie. Dopiero po tym geście odwróciła się i spojrzała w jego niebieskie oczy.

 –Annie!- odpowiedziała po kilku sekundach, jakby dopiero teraz zauważając  jego obecność. –Tak tęskniłam… -powiedziała cichym, tęsknym głosem i wtuliła się w jego klatę. Mocno. Bardzo mocno. –Wróciłem.. kochanie. –zdjął niesforny kosmyk włosów z jej czoła i ucałował w nie lekko. –Mówiono, że zginąłeś… martwiłam się.- szepnęła ujmując jego twarz w dłonie.

 –Jestem.. żyję.. póki co. Znaczy… chyba żyję. –posłał jej łobuzerski uśmiech. Ona natomiast posmutniała, schyliła głowę i ukryła twarz w jego koszuli. –Co ci jest..? –spytał zmartwiony dotykając dłonią jej policzka.

–Nic takiego….- szepnęła uśmiechając się uroczo, ale wciąż niepewnie. Widział tę niepewność wyraźnie, mimo, że Padme usilnie starała się ją ukryć. Wydawało mu się, że jest ktoś pomiędzy nimi, ktoś kto próbuje ich poróżnić. Od razu, gdy wszedł do pomieszczenia uderzyło w niego dziwne uczucie czyjejś obcej obecności. Czuł to bardzo wyraźnie, trzecią osobę, ale nie widział jej; nie słyszał, jakby była tylko wytworem jego wyobraźni. Poczuł, jak w serce wgryza mu się nieufność. Czy jej nie wystarczam? Czy już mnie nie kocha? Czy ma kogoś nowego? NIE! – skarcił siebie za tak karygodne myśli. Ich miłość była… idealna. Kochali się wzajemnie, poświęcając każdą wolną chwilę pielęgnowaniu własnego uczucia. Darzyli siebie zaufaniem, gigantycznym zaufaniem, ale on czuł… on wiedział, że jest coś, o czym nie wie. Coś przed nim ukrywała? Ale co? Czym jest ten czynnik, który aż tak mnie niepokoi? Nie rozumiem tego, nie mogę pojąć sensu tego wszystkiego.  –Kochanie…- odezwał się łagodnie, przerywając chwilę milczenia -… bądź ze mną szczera. Widzę, że coś się dzieje…- w oczach lśniły mu iskierki troski, a usta wykrzywione w delikatny grymas przemawiały do niej swą mimiką. –Wejdź lepiej do środka..-dodał.-… trzęsiesz się.. Jest ci zimno?- zapytał zatroskany. Kobieta zaprzeczyła kiwnięciem głowy.

–Więc co się dzieje? Trzęsiesz się…- wciąż drążył ten temat.

–Nic mi nie jest… jestem podekscytowana, podekscytowana twoim powrotem, Annie… -uśmiechnęła się lekko.

–Podekscytowana?- dociekał niepewny.

–Tak, podekscytowana.. w końcu, nie było cię trzy miesiące… -dodała ciszej z nutką niepewności. -Wiesz… gdyby nie fakt, że twój uśmiech omamił moje zmysły uznałbym to za kłamstwo.- wykrzywił usta w zabawnym wyrazie i zmierzył ją wzrokiem od góry do dołu. Coś jest nie tak… Człowieku! Coś się zmieniło, a ty nie umiesz dostrzec co… W swojej żonie…. czuję to, coś dziwnego… ale nie potrafię ocenić co… -upomniał się w myślach i pokręcił głową z bezradnością.. Padme podniosła na niego wzrok, musnęła dłonią jego policzek i ucałowała krótko.

–Więc? Dowiem się o co chodzi? Czy może mam wysondować to Mocą… hm… -znów użył tego swojego żartobliwego tonu. Senator nic nie odpowiedziała. Odwróciła się tylko, podeszła do balustrady, oparła dłonie na kamiennej poręczy i wbiła wzrok w niezbyt ruchliwe o tej porze ulice. Jest coś o czym chce, ale nie umie mi powiedzieć… -stwierdził po namyśle. Ale co… nie widzę tego… albo ona jest dobrą aktorką, albo ja kiepskim mężem… Westchnął. Nie będę nalegał… w końcu sama mi powie. –pouczył siebie w duchu i tak samo jak ona począł obserwować panoramę Coruscant. Czekał, mimo, że tego nienawidził. Milczał, mimo, że było to… krępująco dziwne. Spoglądał na nią ukradkiem, od czasu do czasu. W końcu zrezygnowany odwrócił się i ruszył w kierunku drzwi wejściowych.

 –Powiesz, gdy będziesz gotowa… wiem to.- rzucił za siebie i przekroczył próg. Padme obejrzała się na niego i spuściła głowę. Ma rację, musi wiedzieć…- szepnęła, jakby próbując dodać sobie otuchy. Weszła za nim, rozejrzała się, by poszukać go wzrokiem.

–Annie…- zaczęła niepewnie dostrzegając go przy oknie. On obrócił się  w jej stronę i posłał jeden z najpiękniejszych uśmiechów, jakimi dysponował. -…muszę ci coś powiedzieć. –szepnęła ciszej. Anakin podszedł bez słowa i objął żonę w talii. Złapał ją za rękę i przycisnął do swojego serca. –Mów śmiało. Nie wstydź się mnie… cokolwiek to jest, zrozumiem, wiesz o tym. Kocham cię i to się nigdy nie zmieni.. –powiedział to tak łagodnie, tak uroczo, słodycz przepełniająca tę wypowiedź przyprawiła ją o zawrót głowy. Do tego przyprawił to delikatnym pocałunkiem złożonym na jej czole.  Kiwnęła głową, przytuliła się do jego piersi kurczowo ściskając jego dłoń. Uniosła głowę, tak by spojrzeć w jego błękitne oczy.

–Annie, ja… -zaczęła głosem, który zawsze koił jego zmysły.- ... nie wiem jak ci to powiedzieć…- ściszyła głos i wlepiła wzrok w ziemię.

–Najprościej jak to możliwe. – stwierdził, splatając swoją dłoń z jej dłonią. –Nieważne co chcesz powiedzieć, szepnij tylko słowo, najprostsze słowo.  Zrozumiem, kocham cię i zrozumiem…- okręcił kosmyk jej włosów na kciuku.  Padme bezradnie kiwnęła głową.

–Dobrze…- szepnęła. Anakin nic nie odpowiedział, czekał w milczeniu aż jego żona wreszcie wydusi tę arcyważną nowinę którą nie umiała się z nim podzielić.

 –Jestem...- ścisnęła mocniej jego dłoń. -…jestem w ciąży. 

_________________________________________________________

Okej, dzisiaj 'od autorki' będzie dłuższe niż zazwyczaj.  

Przede wszystkim chciałabym wam, kochani, podziękować! Nie sądziłam, że jest Was tak wiele!

Rozdział może i nie jest jakiś wybitny, ale zdarzenia w nim zawarte planowałam od października zeszłego roku. Dedykuję go Idze, która tyle na niego czekała i wszystkim innym, którym ten zwrot wydarzeń odpowie! Mam nadzieję, że wyrazicie swoją opinię, bo komentarze naprawdę mnie motywują! Nawet takie krótkie, jedno słowo, bo wtedy wiem, że mam dla kogo pisać i to daje mi motywację. Ze względu na waszą szybko reakcję na poprzednią notkę następny rozdział pojawia się w podobnie prędkim tempie. Niech Moc będzie z Wami, zawsze! ♥
+ Oprócz tego, na blogu pojawiła się zakładka 'Spam', możecie tam umieszczać linki do swoich blogów i informować o nowych rozdziałach.