49. Czas wrócić do domu.

Anakin podał rękę przegranemu, ten z przyjemnością ją przyjął; wstał, uścisnęli sobie dłonie w pojednalnym geście. Wokół wznosiły się wiwaty i okrzyki; nareszcie ugoda! Żona wcześniejszego oponenta spojrzała na męża z wyrzutem; posyłając Anakinowi obolałe spojrzenie. On natomiast udał, że tego nie zauważył. Ahsoka stała z boku, przyglądając się sytuacji. Karlesh tuż obok niej, przygryzł wargi i delikatnie ujął jej dłoń w swoją, podniósł na nią wzrok i uśmiechnął się słodko; padawanka odwzajemniła uśmiech. Skywalker rzucił im ukradkowe spojrzenie, którego oni najwyraźniej nie wyłapali.

-Nazywam się Marrtyys. - przedstawił się wcześniejszy antagonista. -Oficjalnie. - złapał Anakina za lewy nadgarstek i uniósł jego dłoń do góry. - Ogłaszam zjednoczenie klanów i koniec odwiecznych wojen! -krzyknął z Mocą, poddani, zarówno ci z Wędrowców Słońca, jak i ci z Wędrowców Cienia zaczęli wznosić uroczyste okrzyki  i wiwaty; chłopcy gwizdali, dziewczynki skakały i śpiewały; dorośli unosili pięści. Marrtyys uśmiechnął się z zadowoleniem i rzucił Skywalkerowi zagadkowe spojrzenie. -Czas to uczcić! - oświadczył basem. - Przygotować ucztę! - nakazał i poszedł do swoich poddanych. 

-Ahsoka...-odezwał się Karlesh ściszonym głosem. -Lepiej się ulotnijmy, oni będą pić, a nam nie wolno...-dodał po chwili i pociągnął ją za rękę w stronę swojego namiotu.
***

-Słyszałaś legendę Tatooine? -spytał Karlesh, siadając na puchowej poduszce na ziemi, wejście do namiotu było zasłonięte; przez co mogłoby się wydawać, że jest wieczór. Chłopak postawił między nimi lampę, w której wielokrotnie wymieniał wkład podczas tej opowieści.

-Nie, nie słyszałam... może mi opowiesz? -szepnęła, uśmiechając się słodko i oparła twarz na dłoniach.

-A więc... -podjął opowieść. -Dawno, dawno temu, mówiono, że na Tatooine urzędowały wielkie smoki, pokryte łuskami. Było ich trzech, matka; największa i dwóch synów. Matka nosiła nazwę Ziemia, nikt jej nigdy nie widział, nawet jej synowie, którzy nazywani byli ogień i woda. Wtedy nie było tu pustyń. Tylko zielone równiny porośnięte lasami, piękne jeziora i rzeki z krystaliczną wodą, cudowne sady owocowe. Niesamowite, kolorowe ptaki, kwiaty o najcudowniejszej woni we wszechświecie i ludzie, bardzo mili i sympatyczni, żyjący w zgodzie ze smokami. Ale pewnego dnia, na świat przyszedł chłopiec, jego imię brzmiało dziwnie - Timor. Dorastał w spokoju, pomagał rodzicom, ale rósł w siłę. Kaskada kasztanowych włosów i głębokie, zielone oczy, czyniły go pięknym. Pewnego poranka, gdy miał osiem lat, postanowił wybrać się na spacer. Szedł przed doliny, przeskakiwał rzeki, aż wreszcie doszedł do gór - wspaniałych, najpiękniejszych na świecie. Górskie powietrze uderzyło go w twarz, dając ukojenie duszy. Odetchnął pełną piersią i uniósł wzrok, na skale, wyżej, zobaczył dwie ciemne sylwetki walczące ze sobą. Zdziwił się, nigdy nie widział walki. Pobiegł na samą górę, wspinając się po skalnych półkach, szedł ostrożnie, ale szybko, starając się pozostać niezauważonym. Gdy dotarł na miejsce, przystanął na skraju skały, by lepiej przyjrzeć się potworom. Byli to bracia - Ogień i Woda. Dojrzał miecz oparty o skałę, sięgnął po niego; nie wiedział dlaczego, tak po prostu, coś kazało mu to zrobić.  Wziął go w dłonie, a wtedy powietrze przeszył przeraźliwy ryk jednego ze smoków - Wody. Zwierzę spojrzało na niego, świecącymi, żółtymi ślepiami i warknęło ponownie ujawniając ostre zęby i nieświeży oddech. Zdekoncentrowany i na śmierć przerażony dzieciak rzucił przed chwilą zabraną broń w jego stronę. Pech chciał, że ostrze wbiło się prosto w pierś przeciwnika; było zaczarowane, nasiąknięte czystym złem - przecięło łuski i skórę, a potem wbiło się prosto w serce. Zwierzę opadło, zalane krwią. Wtedy to właśnie z powierzchni zniknęła cała woda, nad którym ten smok panował. -przerwał, by nabrać powietrza-  Chłopiec przerażony, rzucił się ze skały, ginąc na miejscu. Legenda głosi, że smok ogień codziennie w tęsknocie za bratem wypuszczał potok płomieni, w swoich żałobnych wrzaskach i te płomienie spalały Tatooine, jego mieszkańców. Aż nie zostało nic, tylko spalony piasek i kilka ostałych się miast. Przestał po kilkudziesięciu latach, ale to było dawno... wyrył pazurami tablicę, tablicę skalną, którą ukrył na szczycie góry. Góra z wiekiem się zapadała, aż w końcu została tylko mała wydma piasku. Ogień zniknął, nikt nie wiedział co się z nim stało, ale mówiono, że kiedyś wróci, by spełnić życzenie chłopca, syna Tatooine, który odnajdzie tablicę, a jego czyste serce wywrze ogromne wrażenie na duszy potwora, złagodnieje i będzie mu posłuszny, ale chłopiec odmówi, da mu wolność, a sam jeden, jedyny raz poprosi go o przysługę, o coś co w większości przysłuży się innym, niż jemu. Ale nikt nie wie o co. Nikt nie wie, kiedy to nastąpi, a może już nastąpiło? Zakończył opowieść, wpatrując się w zasłuchaną Ahsokę.

 -To było piękne. -stwierdziła i uśmiechnęła się  łagodnie. 

***

Anakin siedział razem z grupką mężczyzn na matach, niedaleko niego siedział wódz Cieni, na macie po środku postawione były różnorakie trunki, z każdego zakątka Galaktyki. Wokół nich grała muzyka, a kobiety ubrane w tradycyjne stroje towarzyszyły im tańcząc różne tańce, których on nie znał. Mówiąc szczerze czuł się... nieswojo, zwłaszcza, gdy nad głową przelatywały mu szale niewiast towarzyszących im w tej uczcie. Jedna z nich, odziana cała na fioletowo musnęła lekko dłonią jego policzek, inna jego włosy, jeszcze inna jego szyję.Czuł się tak niekomfortowo jak nigdy, Upadły Jedi przyglądał mu się z zainteresowaniem, po chwili nachylił się i szepnął mu na ucho "Jesteś z nas najmłodszy, dlatego cię lubią, lepiej się strzeż." To zabrzmiało groźnie, młodzieniec przytaknął skinieniem głowy, jeden z uczestników uczty, podniósł się z miejsca i wzniósł toast "Za jedność!", powtórzyli za nim chórem zgromadzeni, ten pierwszy zaczął nalewać Kamino'ański trunek do kielichów podając je kolejno każdemu z siedzących. Anakin znowu poczuł dłoń kobiety na swojej skórze, ale udał, że jej nie zauważył. Po chwili kolejna szepnęła mu kilka ciepłych słów na ucho, a on poczuł dreszcz na skórze. Innym razem, któraś z nich pogłaskała go po policzku lub pociągnęła za włosy. Czasami słyszał ciche mruczenie albo widział uśmiechy pełne pożądania i rozmarzone spojrzenia. Zdarzały się też szarpnięcia jego odzienia albo delikatne zachęcanie go słowami do czegoś więcej… W skrócie, gdyby Padme to zobaczyła, on byłby już trupem… Poza ohydnym napojem, smakującym gorzej niż wszystkie, które znał i co chwila dotykającym go kobietom, mógł uznać to za całkiem- całkiem spotkanie. Po zakończeniu był lekko pijany, ale zdołał wstać i wyjść bezproblemowo, zrobił to jak najszybciej się dało, bo tancerki od razu wstały z zamiarem pójścia za nim.

***

Był wczesny poranek, Skywalker siedział na skale łapiąc zasięg, Ahsoka tuż obok niego, z dłońmi opartymi na rękach czekała aż jej Mistrzowi wreszcie się to uda. W końcu.. sukces! Połączył się ze świątynią Jedi, na prywatnym kanale Obi-Wana. 

–Mistrzu? –zaczął Anakin, Kenobi skinął głową czekając na dalszą rozmowę.   

–Misja zakończona… możemy wracać. –oznajmił, a jego eksmistrz założył ręce.

 –Wyślemy po was kanonierkę… -uśmiechnął się z satysfakcją i dumą ze swojego byłego padawana i zakończył połączenie.  Ahsoka smutna, że będzie musiała pożegnać się z Karleshem, podążyła do niego.

***

Wracam na Coruscant, Karlesh, powiedziała i uściskała go przyjaźnie. Chłopak od razu posmutniał. –Będę tęsknił… -wymamrotał i spuścił wzrok.

 –Kiedyś cię odwiedzę, obiecuję. –powiedziała i lekko ucałowała go w policzek. –Do zobaczenia.
Oboje czuli ból związany z rozłąką, przywiązali się do siebie, a teraz musieli się rozdzielić... kiedyś się spotkają, Moc o to zadba. Przynajmniej oboje mają taką nadzieję...

***

Kanonierki wylądowały na płaskim podłożu, niedaleko obozu obu klanów. Skywalker i Tano wędrowali w ich kierunku z lekkimi uśmiechami na twarzy, Obi-Wan powitał ich z otwartymi ramionami i po przyjacielsku przytulił Anakina. 

–To co, wracamy wszyscy do domu? –spytał, a odpowiedzą na jego pytanie były kiwnięcia głowy obojga. Wsiedli na pokład kanonierki, która poderwała się do góry i odleciała. 

_________________________________

Dedykt dla Des, Igi i Kath. ♥ 

14 głosów w ankiecie, jeśli pod tą notką nie pojawi się co najmniej 8 komentarzy(Od różnych osób, spryciarze:P) to nie będzie 50 i Iga was pozabija... :D