47. Odkopana przeszłość.

Skywalker, Tano i ich "przewodnik" Garet, szli we wskazanym kierunku -  wielki namiot z jedwabiu, zdobiony mnóstwem szlachetnych kamieni zaintrygował ich swym pięknem, już za pierwszym rzutem oka. Wnętrze było przestronne, ale tak samo bogato zdobione, podłoga wyłożona była czerwonym materiałem, z boku stały cztery, okrągłe pufy i drewniany stolik, pokryty płaskorzeźbami. Po przeciwnej stronie rozciągała się wyglądająca na bardzo wygodną mata z mnóstwem miękkich poduszek. Po środku na zwiniętym w rulon kocu, siedział krępy staruszek, jego posiwiałe włosy sięgały ramion, a krótka broda idealnie z nimi kontrastowała, miał zamknięte oczy, siedział po turecku, sącząc gorącą herbatę z porcelanowej, przyozdabianej złotem filiżanki. Wow... na bogato. - przeszło przez myśl Anakinowi, który całkowicie ukrył swoje zaintrygowanie pod maską obojętności; Ahsoka wręcz przeciwnie, nie kryła zachwytu. Starzec uśmiechnął się z satysfakcją i wskazał prawą dłonią na poduszki, które przed sekundą znalazły się tam, dzięki jego poddanym. Na palcu wskazującym miał duży złoty pierścień z fioletowym kamieniem, błyszczącym jasnym blaskiem. Skywalker przyjął zaproszenie, skinąwszy głową usiadł po jego prawej stronie; w takiej samej pozycji, jak zrobił to wódz. Ahsoka niewiele myśląc poszła w jego ślady. Wódz skinął dłonią na podwładnych, by zostawili ich samych. Garet już chciał iść, ale został przywołany cichym gwizdem. Bez szemrania i protestów podszedł i stanął wyprostowany między Ahsoką, a Anakinem. - Po co sprowadziłeś tu tych obcych? - przemówił w basicu, spoglądając ukradkiem na gości

- Ona - wskazał na Ahsokę. - jest tu od trzech miesięcy... -powiedział, drapiąc się po karku.

- Nim był zainteresowany nasz dawny wódz, który urzędował przed panem... -poinformował ze sztucznym szacunkiem, co Anakin od razu wyczuł, rzucając mu zagadkowe spojrzenie. Mężczyzna udał, że tego nie zauważył.

- Rozumiem...- pogładził się po swojej krótkiej brodzie. - Dziewczynę wyprowadzić, jest mi tu zbędna. - nie dosłyszał kilku cichych przekleństw, które Ahsoka rzuciła pod nosem, Anakin skinął na nią głową; a ona bezceremonialnie wstała i opuściła namiot. Garet podążył za nią.

 -Ty i mój brat... jesteście razem? -rzucił od niechcenia, kładąc jej rękę na ramieniu.

 - Co?! Nie, ja nigdy.. to znaczy.. my... tylko.. to...miałam na myśli... -jąkała się, patrząc na niego niepewnie, wbiła wzrok w podłoże i zaczęła rysować stopą coraz to większe okręgi na piasku. Garet uśmiechnął się z rozbawieniem.

-No nic, gołąbeczki... leć do Karlesha. - poklepał ją po ramieniu i odszedł, znikając w ciemności pustyni.  Tano odprowadziła go wzrokiem, rumieniąc się lekko, czy faktycznie czuła coś do tego Wędrowca? Przecież ten buziak był tylko zabawą... ale jednak, nie przypominał on dziecinnego wygłupu.. było w nim coś jeszcze, coś głębszego... Anakin cię zabije, westchnęła w duchu i ruszyła w kierunku namiotu przyjaciela. Szła, stawiając stopy jedna przed drugą, idąc pewnie, z podniesioną głową. Gdy dotarła na miejsce, zajrzała przez prowizoryczne drzwi namiotu; ujrzała Karlesha z jakąś dziewczyną... Ogarnęła ją zazdrość... i gniew.

 –Karlesh! – warknęła i spojrzała na niego z wyrzutem. Chłopak obrócił się w jej stronę, nie przerywając opatrywania ran młodszej siostry.

–Co? Już nawet zabandażować ran Sadie, nie mogę? –zapytał kończąc opatrywanie. Wstał i odprawił siostrę machnięciem ręki.

 –S-siosstrę? –jąknęła i zaczerwieniła się na całej linii, wbijając tępy wzrok w swoje buty.

–Nie, wiesz? Opatruję jednorożca, który zerwał się z tęczy. – powiedział z sarkazmem i rzucił Ahsoce rozbawione spojrzenie. –Więc.. twój Mistrz mnie nie zabije? –zapytał z nadzieją w głosie, uśmiechnął się do niej słodko, przypominając sobie ich ostatni pocałunek. Tano podniosła na niego wzrok i uśmiechnęła się nieśmiało.

–Nie zabije cię… tylko żartował… jak zawsze… już mu dałam nauczkę za ciebie… naprawdę… -powiedziała i stanęła prosto, rozglądając się po namiocie. Z lewej strony, pod ścianą mieściła się mata, pleciona ręcznie z uschniętych traw, naprzeciwko, po drugiej stronie, było kilka poduszek i mały drewniany stolik. Podłoga pokryta była cienkim materiałem, który miał zastępować dywan. W prawym rogu, tuż obok wejścia postawione było kilkanaście różnych pudełek, wypchanych różnorakimi przedmiotami.

 –A co zrobiłaś? –zapytał i wymienił świeczkę w wypalającej się już lampie. –Podrapałaś go na śmierć? –dodał po chwili zakończając czynność. Ahsoka spojrzała na niego ze zrezygnowaniem. –Jesteś głupi. –mruknęła i lekko klepnęła go w ramię.

–A ty słodka, jesteśmy my kwita? –zapytał, szczerząc zęby w uroczym uśmiechu. Padawanka ponownie się uśmiechnęła.

–Ale ty nie jesteś słodki… i ja też nie, ale to nie zmienia faktu, że cię lubię… -wzruszyła ramionami i usiadła na poduszce. Karlesh uśmiechnął się delikatnie, roztaczając cały swój urok.

 –Uhhh.. no dobra. Może i jesteś słodki. – wywróciła oczami i lekko pocałowała go w policzek, czego on tak cały czas oczekiwał.

***

Trwali w milczeniu. Staruszek i Młodzieniec. Brązowooki i Niebieskooki. Anakin nerwowo bawił się dłońmi, przygryzając dolną wargę. Starzec przyglądał się mu z zainteresowaniem. Skywalker czuł jego wzrok, czuł się jakby przewiercał nim go na wylot, zaglądając do jego wnętrza i wyciągając na światło dzienne wszystkie tajemnice, zakopane głęboko w jego podświadomości. Przerywaną tylko cichym szumem wiatru ciszę jako pierwszy zburzył Wódz.

 -To ciekawe... -zaczął tajemniczo, układając dłonie w charakterystyczną piramidkę. Anakin czuł się w jego towarzystwie, jak w towarzystwie któregoś ze starszych Mistrzów. - Jesteś naprawdę wyjątkowy... czuję ogrom Mocy kłębiącej się w tobie, Mocy... Mocy, która przytłacza mnie swoją potęgą. -dokończył po chwili, układając rysy twarzy w tajemniczy uśmiech.

-Ale czuję też coś innego... - ciągnął, tym razem lekko złapał go za nadgarstek prawej ręki - napotykając  metalową protezę cofnął dłoń i spojrzał ze zmieszaniem. Skywalker tylko wzruszył ramionami w geście obojętności.

- Czuję w tobie namiętność. Głęboką namiętność... pałasz głębokim przywiązaniem do kogoś lub czegoś... - oświadczył lekko mrużąc oczy. Po twarzy Anakina przebiegł cień strachu; przełknął głośno ślinę, próbując jak najdokładniej ukryć swoją frustrację i kłębiący się w nim tej chwili lęk przed ujawnieniem tak skrywanego sekretu... Staruszka lekko zaskoczyła jego dokładność w skrywaniu emocji; wiedział bowiem, że Jedi są w tym doskonali... ale dlaczego chciał kryć uczucia przy zwykłym starcu niestanowiącym zagrożenia dla kariery w Zakonie?

 - Znałeś Jedi imieniem Tyrvverus Hegahhsi? - rzucił po chwili, patrząc na niego bystrym wzrokiem. Anakin wypuścił powietrze z płuc, czując ulgę, wynikającą ze zmiany tematu.

 -Znałem... uczyłem się o nim w latach, kiedy byłem padawanem... to upadły Jedi, bardzo mądry, świetny wojownik, wspaniały generał... nigdy nie dowiedziałem się natomiast, czemu opuścił Zakon... -wyrecytował płynnie fragment ze swojego zeszytu, w którym pisał zadanie domowe, o tym właśnie Jedi, bawiąc się sznurkiem od poduszki, na której siedział. Staruszek popatrzył na niego z uznaniem, niewiele Jedi zapamiętywało choć połowę z wpajanych im nauk. Ten był inny, mimo, że nie wyglądał na szczególnie grzeszącego intelektem - był mądry. I silny.

- Odszedł z tego samego powodu, co ty. - poinformował Wódz, uśmiechając się z aprobatą. Anakin podniósł na niego wzrok; wyrażał zdezorientowanie i niewiarę.

 -Ale ja nie odszedłem.. -rzucił nagle. -Wciąż jestem Jedi.. poza tym.. skąd możesz wiedzieć, że... skąd wiesz o nim aż tak dużo? - szepnął, lekko zmieszany, nerwowo zaciskając protezę prawej ręki w pięści.

- Ponieważ to ja jestem Tyrvverus Hegahhsi. - oznajmił, spotykając się ze zdziwionym spojrzeniem Młodzieńca.

-T-ty? Ale... nie rozumiem... -odpowiedział, nie mogąc ułożyć słów rozmówcy w całość.

-Odszedłem z miłości. - Anakina zamurowało. Poczuł jak na żołądku zawiązuje mu się supeł, a serce łomocze jak oszalałe. Czy on wiedział? Wiedział o jego skrywanej przez lata tajemnicy? O jego miłości do Padme? O pożądaniu i namiętności, których nie mógł się pozbyć, gdy był z nią? O pragnieniu bliskości? O żarze, jaki w nim płonął na jej widok? O niesamowitym cieple na sercu, gdy mógł ją zobaczyć? Odwrócił wzrok, kryjąc się w cieniu, nie zdradzając emocji, nie mógł dobrać słów, na tyle poważnych, by zaprzeczyć w miarę mądrze.

-Nie zaprzeczaj. -usłyszał ze strony Upadłego Jedi. -Wiem, że kochasz. Czuję twoją głęboką pasję... nie mogę uwierzyć, że Yoda jej nie zauważa... -zainteresował się, wstał i położył mu rękę na ramieniu. - Niedługo twoje życie się zmieni... zajdzie w nim znacząca zmiana. Zmiana nieodwracalna, przygotuj się na nią. Bo być może jeszcze tu wrócisz... jako jeden z nas. 

_________________________________________

Dedykacja dla Des i Igi.