46. Zderzenie z rzeczywistością.

Nagle wszystko wokół zaczęło się rozmywać w jedną czarną plamę; poczuł się jak trzylatek kręcony z prędkością światła na karuzeli, zdawało mu się, że głowa eksploduje mu ogromnym bólem, a serce łomocze, jakby zaraz miał wyrwać się z piersi. Nagle wszystko ustało. Ustało dziwne uczucie wirowania, ustały dolegliwości, ustało dziwne poczucie młodości. Poczuł, że leży na twardym bruku, krwawi z nosa i dolnej wargi, poczuł smak krwi w swoich ustach. Błyskawicznie podniósł się do pozycji siedzącej; obraz przed nim był rozmazany, więc potarł oczy przywracając mu ostrość. Był z powrotem na Tatooine. Siedział w tej samej altance, w której uprzednio ujrzał... wzdrygnął się na samo wspomnienie. Czuł się jakby co najmniej kilka miesięcy nie jadł, nie pił i nie spał... wstał, co przyszło mu z trudem, bo poczuł odmawiające posłuszeństwa nogi i skrzypiące kości. Co się dzieje? Gdzie ja byłem? Nic nie rozumiem..  Szepnął kilka cichych słów; dziwny napis na ręce zniknął. Ale... czy to był sen? Nie, to niemożliwe... muszę znaleźć Ahsokę... to jest teraz priorytet. Było południe, popędził co sił w nogach w stronę przydzielonego im domku, czuł zapach pieczywa wiszący w powietrzu i donośne głosy handlarzy zapraszające kupujących do dokonania zakupu właśnie u nich. Już zbliżał się do wyznaczonego celu; ale nie wyczuł nikogo we wnętrzu budynku. Był pusty. Zupełnie pusty.Westchnął ostentacyjnie, zamknął oczy, by otworzyć się na Moc i posłał jej wici, by namierzyły zaginioną padawankę. Trwał w takim stanie, dokładnie sondując każdy obszar planety; wreszcie ją namierzył, siedziała w obozie oddalonym od miasta kilka kilometrów.. co zaciągnęło ją tak daleko? Ile czasu minęło? Odruchowo zerknął na podręczny datpad, który stwierdził... że jego koszmar trwał trzy miesiące! Jak to możliwe? Ahsoka mnie nie szukała? Czy może nie znalazła? Więc co się... nic nie rozumiem. Postukał się w skroń, opierając drugą dłonią na drewnianym biurku. Uchh... padawanko, będziesz musiała się  z tego wytłumaczyć, szepnął sobie  w duchu i zarzucił czarny kaptur na głowę.

***

-Ahsoka! Zaczekaj... -krzyknął Karlesh nie nadążając za biegnącą Togrutanką.

 -Biegamy tak codziennie od kilku miesięcy, a ty nadal nie możesz mnie dogonić... -stwierdziła z satysfakcją i padła na plecy, wpatrując się w gwiazdy. Chłopak padł obok niej dysząc ze zmęczenia. Tano zachichotała ukradkiem wskazując palcem na jedną z gwiazd, które świeciły mdłym blaskiem na niebie. Karlesh wywrócił oczami i podniósł się do pozycji siedzącej.

-Hej... a tak właściwie, co z tym twoim Mistrzem? -zapytał niespodziewanie, przesypując piasek między palcami.

-O cholera! Zapomniałam! -huknęła rumieniąc się ze wstydu.  Chłopak pacnął się w czoło obiema rękami i padł z powrotem na piasek.

-Ty to jednak jesteś szurnięta... -bąknął, wstał otrzepując spodnie.

-Taak, wiem... tak bywa... ale, czemu mnie nie szukał? -wskoczyła na równe nogi przykładając dłonie do ust.

-Może nie żyje? -rzucił Karlesh beztrosko, przeciągając się ze zmęczeniem.

-A w pysk chcesz? -warknęła popychając go na ziemię, a on pociągnął ją za sobą. Wylądowała na nim, on natomiast leżał pod nią. Uśmiechnął się z rozbawieniem i spojrzał jej w oczy.

-Lecisz na mnie, mała. - rzucił "gadkę na podryw".

 -Pff.. kiepski z ciebie casanowa. -stwierdziła pokazując mu język. 

-Może i tak, ale i tak na mnie lecisz... -patrzył jej w oczy, robiąc charakterystyczny "szczenięcy wzrok". 

 -Nie pocałuje cię, flirciarzu. -mruknęła, uśmiechając się łobuzersko. W odpowiedzi Karlesh tylko wydął słodko wargi w oczekiwaniu na to, co zaraz miało nastąpić.

 -Dobrra... ten jeden raz...-mruknęła i pocałowała go bez zamiaru wkładania w to uczucia, ale... jakoś tak samo wyszło; buziak dla zabawy zamienił się w namiętny, płonący żarem pożądania, spragniony miłości całus, w którym trwali dosyć długi kawał czasu...

***

Skywalker biegł po pustyni we właściwym kierunku, bieg wspomagał Mocą, dzięki czemu docierał na miejsce stosunkowo szybko.  Po chwili; w oddali ujrzał dwie rozmyte sylwetki nałożone na siebie. To, co pierwsze przyszło mu na myśl, nie jest warte opisania... gdy zbliżył się wystarczająco, zaniemówił widząc własną padawankę miziającą się z jakimś facetem.  Poczuł jak ogarnia go gniew, zaślepia furia i wstępuje nienawiść.

 -AHSOKA! -huknął tak głośno, że usłyszała go niemalże cała Planeta. Padawanka speszona gwałtownie poderwała się z miejsca, odrywając od chłopaka i stanęła wyprostowana czerwieniąc się po całości. W jej serce wstąpił strach, a duszę ogarnęła frustracja.

 -CO TU SIĘ DO CHOLERY JASNEJ WYPRAWIA?! -warknął podchodząc z morderczym spojrzeniem, które mogłoby zabić. Karlesh gwałtownie wstał  z miejsca i spojrzał zakłopotany. -P-przepraszam...-wydukał.

-Masz pięć sekund na ucieczkę, za nim poćwiartuje twoje nędzne ciało na kawałeczki, które przerobię na paszę na Rancorów! -ryknął zaciskając pięść na mieczu świetlnym. Ahsoka z przerażeniem przyglądała się sytuacji.

 -Mis...-nie dokończyła, bo Skywalker przerwał jej wpół słowa.

 -Tobą zajmę się jak zabiję tego... tego małego bandytę! -wyciągnął miecz pionowo przed siebie. -Ludzieee ratujciee! Ratunek dla biednego Karlesha, jestem za młody by umierać! -zaczął uciekać krzycząc na wszystkie strony.

 -Mi-Mistrzu... nie rób tego... to ja...-mówiła z przerażeniem, po kilku sekundach usłyszała tłumiony chichot. -Chwila.. chwila.. ty sobie żartujesz! -warknęła z zaskoczeniem. 

- No jasne, że tak...-wydukał pomiędzy napadami śmiechu. -Przecież bym go nie zabił, fajnie popatrzeć jak moja padawanka spala się ze wstydu, a jej jakiś dzieciak ucieka w popłochu...-chichotał, a miecz świetlny wypadł mu z dłoni, wyłączając klingę. 

-Ty..ty... nienawidzę cię! -huknęła i rzuciła się na niego przewracając go na piasek. 

-Wydrapię ci oczy! Słyszysz?! Wydrapię ci oczy! -warczała próbując tak jak wcześniej mówiła "wydrapać mu oczy", jednak on złapał ją za nadgarstki.

 -Zejdź ze mnie, czuję się... niekomfortowo... -szepnął, a sytuacja bardzo mu nie odpowiadała. 

-Nie, wiesz? Czekam aż jakieś paparazzi zrobi nam zdjęcie i w holonecie pojawi się artykuł, że mam romans z Wybrańcem! -ironizowała i plasnęła go w twarz. 

-Nie jesteś w moim typie, wolę ładne dziewczyny. -gwałtownie wstał pokazując jej język, jak mały dzieciak. Ahsoka by nie przyznała, ale ją to zabolało... jej Mistrz właśnie dał jej do zrozumienia, że jest brzydka. Skywalker wywrócił oczami.

 -Kobiety... nigdy was nie zrozumiem. -westchnął i złapał ją za ramię podnosząc do góry. Ahsoka strzeliła focha i odwróciła się do niego plecami.

 -Echh... nienawidzę tego, no, ale... -wzruszył ramionami  i począł ją łaskotać. Ahsoka śmiała się gromko, wiercąc na wszystkie strony, w próbie wyrwania się z jego "uścisku".

***

Pogodzeni wędrowali w kierunku obozu Wędrowców cienia, Ahsoka opowiadała i przepraszała, że o nim zapomniała. Zapytany gdzie był przez ten czas unikał odpowiedzi.  Ahsoka westchnęła.
–Prze-przepraszam… -wydukała i lekko się uśmiechnęła.
–Nie przepraszaj… przynajmniej mam na ciebie haka. –stwierdził, widząc już w oddali rysujące się sylwetki namiotów. Byli już blisko, na spotkanie wyszedł im Garet, był mniej więcej w wieku Anakina. Zmierzył Skywalkera wzrokiem i uśmiechnął się znajomo.
 –Jeśli to ty chcesz zabić mojego brata, nie pozwolę ci na to… chwila… -spojrzał mu w oczy jakby czegoś szukając. –Kojarzę cię… byłeś tu n… -chciał coś powiedzieć, lecz Anakin posłał mu jednoznaczne spojrzenie mówiące „Ona nie wie, siedź cicho”.  Garet odebrawszy ten gest skinął lekko głową. –Wybraniec z niewyobrażalną liczbą milichlorianów we krwi? Miałeś do nas dołączyć, pamiętasz? –zapytał, bawiąc się sznurkiem od swojej szaty. Ahsoka otworzyła usta szeroko, wlepiając tępy wzrok w tę dwójkę. 
–Pamiętam… jakby to było wczoraj, bardzo wyraźnie… próbowałeś zabić mnie kłodą. –wzruszył ramionami poruszając zabawnie brwiami.
 –Ejj! Byłem zazdrosny… poza tym i tak cię nie dotknąłem, nie czepiaj się… -posłał mu zmieszany uśmiech i podrapał się po czole.
 –Bo was.. wódz? Ci zabronił… -westchnął zakładając ręce. –
-Tak… ale on już od dawna nie żyje…- zasmucił się Garet. –Ale chodź.. twoje Moce są cenne, nasz nowy przywódca na pewno będzie chciał przyłączyć cię do naszego grona… zaprowadzę cię do niego. –za nim Skywalker zdołał zaprotestować „znajomy z przeszłości” ruszył w kierunku najwyższego namiotu, mieszczącego się na środku obozu. Nie widząc innego wyjścia podążył za nim, Ahsoka wlekła się z tyłu.
_________________________________
Dedykt dla  Des, Hipisa i Ahs