43. Naznaczony

Klęczał skulony, z dłońmi przyłożonymi do skroni; ból rozrywał jego czaszkę, a słowa w nieznanym języku obijały mu się o uszy rozbrzmiewając echem po całym ciele. Potrząsnął głową; poczuł palący ból w kciukach, czuł ogień roznoszący się po jego wnętrzu i krew gotującą go żywcem. Ale nie było ognia. Nie było niczego. Tylko on sam; samotny człowiek po środku pustyni, w tajemniczym miejscu, w którym Moc miała niewyobrażalną siłę. Mimo to przywołał ostatkiem silnej woli jasną stronę, próbując skupić swe skołatane zmysły; ale to nic dało. Moc opatuliła jego umysł, osłaniając płaszczem bezpieczeństwa, ale po kilkunastu sekundach ulotniła się przegrywając z potęgą, która błądziła po jego zagmatwanej egzystencji. Fragmenty posadzki boleśnie wbijały się w jego osłonięte kolana; czarny płaszcz powiewał na wietrze, a skóra świeciła się od świeżego potu; mimo, że walczył tylko w środku, musiał napiąć każdy mięsień swojego ciała, każda jego komórka musiała skupić się na tym jednym, jedynym celu. Zacisnął powieki, a gdy otworzył oczy zdawało mu się, że dziwna potęga uleciała; pozostawiając go w spokoju. Ale mylił się. Jego lewa - prawdziwa dłoń, zupełnie bez jego ingerencji podniosła się prosto przed siebie, a jakaś nieznana siła kreśliła na niej jakieś słowo, żłobiąc litery w skórze; czuł się zupełnie, jakby jakiś separatysta próbując zmusić go do mówienia, rysował rozgrzanym, blaszanym patyczkiem po jego dłoni. Krwawe litery ułożyły się w napis "Qui adducit mortem", a rozrysowana rana zabłyszczała zastygając w ułamku sekundy; oszpeciła jego dłoń, teraz na zawsze będzie naznaczony tymi przerażającymi słowami. Syknął cicho, łapiąc się za palące miejsce; czuł jak żywy ogień w nim płonie, czuł przytłaczającą bliskość ciemnej strony; czuł dziwną, nieznajomą obecność, ale jakby za mgłą. Po chwili wszystkie emocje i pozytywne, i negatywne uleciały z niego, jak para z gotującej się wody. Poczuł pustkę; próżnię. Blizna po tej magicznej energii pozostała; jego dłoń zdobił ten sam napis, ale jakby zastygł; z ran nie ciekła już krew, skrzepiała i zbrązowiała. Podniósł wzrok i spojrzał przed siebie, dopiero teraz, klęcząc na bruku dostrzegł manuskrypty zapisane na jednej z kolumn, nie zważając na przed chwilą doskwierający mu ból, który tak szybko go opuścił, podbiegł i przykucnął; przejeżdżając palcami po wyżłobionych literach. Poczuł kurz i bród, zbierający się we wgłębianiach prze tysiące lat. O co tu chodzi? Dlaczego.. wzdrygnął się i potrząsnął głową nie chcąc przywoływać drastycznych wspomnień zwierciadła. Starożytny język brzmiał "O Sith são o futuro, eo ressurgimento de absoluta necessidade.", co w tłumaczeniu na basic oznaczało "Sithowie są przyszłością, a ich odrodzenie absolutną koniecznością". Następne linijki zapisu były kompletnie niezrozumiałe; nie był to już język Tatooine, więc... to musiał być język Korribana! Ale to przecież niemożliwe.. tamtejsze kolonie i akademia Sithów zostały zniszczone tysiące lat temu. A może... nie, na pewno nie, przecież Darth Ba... cholera! Wiedziałem, że czytanie przestarzałych zwojów archiwalnych na coś się zda! Nie znam tego języka; Jedi go nie znają, ale jeśli... czy to przepowiednia Sith'ari? Jeżeli tak jest już nie aktualna, ale...bardzo prawdopodobne, przestrzeń Tatooine pod kontrolą klanu Huttów, na pewno nie była łatwo dostępną planetą, w tamtych czasach...Po chwili wyryte litery zaświeciły bladym, żółtym światłem, a on zaskoczony, poczuł jak ogarnia go senność...

***

Obudziły ją promienie słońca wpadające przez otwór w płótnie; ziewnęła, spróbowała się przeciągnąć, lecz poczuła krępujące jej ruchy opatrunki; lewa, zmiażdżona ówcześnie dłoń, umiejętnie wciśnięta była w gips. Co się stało? Gdzie ja jestem? Co tu robię? Te i inne pytania dręczyły jej umysł. Po chwili oślepiło ją blade światło dochodzące z prowizorycznych drzwi; do środka wszedł chudy, czarnowłosy chłopak o zielonych oczach. Przysiadł obok jej łóżka, Ahsoka udawała, że wciąż śpi. Czarnowłosy zaśmiał się ukradkiem i chrząknął.

-Wiem, że się obudziłaś. -oświadczył i wstał. -Jesteś zdrowa...nasi uzdrowiciele ci pomogli. Gips ma stabilizować dawne rany...-wyprzedził kilka, a może nawet kilkanaście jej pytań.

-Ale..-zaczęła, lecz chłopak jej przerwał.

-Jestem Karlesh, młody wędrowca cienia. Wiem, czego szukacie i nie znajdziecie tego.. to znaczy... to skomplikowane i twój Mistrz... myślę, że przekonał się o tym na własnej skórze...silny jest, mało kto potrafi znieść wpędzenie przyszłości...-rzucił, patrząc na oszołomioną Ahsokę. -Tak, możesz wstać.. wy, Jedi, nie jesteście jedynymi istotami wrażliwymi na Moc.. my także, nawet bardziej niż wy, ale nie zapuszczamy się dalej niż...-przerwał, gdy niższa od niego dziewczynka zasłoniła mu usta.

-Karlesh! Zaraz rozgadasz jej nawet numery butów każdego z członków klanu, gaduło! -warknęła i wspięła mu się na plecy.

-Siostraaa, przestać, idź sobie...-zdjął ją i spojrzał na padawankę, która właśnie wstawała.

 -Eee.. jestem Ahsoka? -powiedziała, a może raczej zapytała. -Co mówiłeś o Anakinie..?-dodała i rozejrzała się dookoła.

-Anakinie? Skądś znam tego gościa.. czekaj, wiem! Miał kiedyś do nas dołączyć, ale...

 -KARLESH!- Sadie gwałtownie pociągnęła go za ramię.

-Przepraszam, przepraszam... nieważne, wiem tylko tyle, że z "Anakina" niedługo uleci życie..-wzruszył ramionami.

 -Karlesh.. znowu pomyliłeś artefakty! -warknęła ośmiolatka.

-Aaa, tak, nie uleci życie, tylko...eee.. nie słuchałem na tej lekcji, sorki, mała. -uśmiechnął się rozbrajająco. Dziewczynka pacnęła się w czoło.

-Wybacz, Ahsoko. Mój głupi brat to skończony kretyn. -oświadczyła uśmiechając się od ucha do ucha. -Ej! Tylko nie kretyn, skrzacie!- między rodzeństwem wywiązała się zażarta kłótnia, którą Ahsoka obserwowała w skupieniu, śledząc każdy z ruchów tej dwójki. Nie wytrzymawszy chrząknęła, czekając na reakcję.

-Oprowadzę cię! -warknął, pokazał siostrze język, złapał Ahsokę za chudy nadgarstek i wyciągnął na zewnątrz. -To nasz obóz...-wyjaśniał. -Osiedliliśmy się tu tysiące lat temu, przetrwaliśmy wojnę nadprzestrzenną, wojny mandaloriańskie, wielką wojnę Sithów...-ciągnął dalej.

 -Co was tu sprowadza? -spytał po chwili, przenosząc wzrok z oglądanej okolicy; bezpośrednio na nią.

 -Eee, misja od Rady...-mruknęła, nie wiedząc co powiedzieć. Czarnowłosy uniósł jedną brew, nie doczekawszy się dalszych wyjaśnień, obejrzał się w bok. -Ale... jaka misja? Może mogę pomóc?- wycedził, próbując potrzymać rozmowę.

-Muszę znaleźć Anakina... -szepnęła. -Na pewno się o mnie martwi...-dodała, przyśpieszyła kroku, próbując wydostać się z obozu.

 -Hej!- krzyknął, zatrzymując ją, tym samym uniemożliwiając dalszy chód.

-Zostajesz, cukiereczku, nie wypuszczę cię stąd, póki nie odzyskasz sił...-warknął, krzyżując ręce na piesiach. Tano wywróciła oczami.

-Wypuścisz mnie. -machnęła dłonią przed jego oczami.

-Pocałujesz mnie. -odpowiedział i powtórzył jej gest, próbując udowodnić jej, na ile zdadzą się jej wysiłki.

-Jeśli mnie wypuścisz - mogę cię pocałować... -wymamrotała.

 -Całus nie jest warty wypuszczenia...-odpowiedział pokazując jej język.

-Ej to co... ty zboczeńcu! -warknęła i trzepnęła go w ramię.

 -Ej chwila.. ale... co ty.. ty myślałaś, że? Ahsoka, boję się ciebie...-oświadczył i wybiegł do przodu. -Karlesh ma dziewczynę? Ocho cho, jeszcze dzieci brakuje... -wybuchnął śmiechem Garet.

-Dzieci? Nie, wiesz czego brakuje? Brakuje wielkiej motyki, żeby wbić jej metalowe ostrze prosto w twoją czaszkę rozrywając mózg na strzępy... –odpyskował mierząc go morderczym spojrzeniem. –Dobra, dobra, mały…- Garet poczochrał go po głowie. –Jak się miewa nasza słodka pacjentka? –zażartował i przeniósł spojrzenie na Padawankę. –

-Na pewno na tyle dobrze, by jednym uderzeniem pokruszyć twój szkaradny ryj… -warknęła Ahsoka; to byłą jedna z tych chwil, w których zastanawiano się, co by było, gdyby spojrzenie mogło zabijać. Karlesh zachichotał ukradkiem.

–Oj, nie spinaj się tak, mała, złość piękności szkodzi…- mówił, tak samo złośliwym tonem.

–Serio? To już wiem czemu jesteś taki paskudny…- ponownie odpowiedziała, irytując przeciwnika. –Ha! Brawo, Ahsoka. Widzisz, Garet? Wracaj do stodoły, doić kury! –pokazał mu język i uśmiechnął się tryumfalnie.

 –Kur się nie doi, imbecylu…- pacnęła się w czoło Ahsoka.

–Zamknij się, nie pomagasz! –strzelił udawanego focha. Garet jeszcze przez chwilę przypatrywał się kłótni tej dwójki; pasują do siebie, mawiał sobie w myślach. Mimo swojej złośliwości w stosunku do chłopca, chciał jego szczęścia; w końcu, był jego starszym bratem. A starsi bracia zawsze są wredni dla młodszych, ale gdy tylko coś im grozi… są gotowi poświęcić nawet własne życie, by tylko ich ocalić.

_______________________________________

Dedykt dla Igi, Des i Ahs.