28. Ból straty.

Stała tak ze spuszczoną głową, ze wzrokiem wbitym w swoje buty, na sobie miała czarną szatę, jak zresztą wszyscy zebrani w tej smutnej chwili. Obi-Wan Kenobi mentor jej świętej pamięci już Mistrza stał obok, wzrok miał nieobecny. W jej dużych, niebieskich oczach co jakiś czas widać było przebłyski bólu, po jej policzkach płynęły łzy, których najzwyczajniej w świecie nie potrafiła już tłumić. Na ułamek sekundy zacisnęła dłonie w pięściach, a po tym krótkotrwałym ruchu natychmiast przejechała nimi po twarzy. Cierpiała, nigdy nie sądziła, że taki dzień może nadejść. Że straci swojego Mistrza, kogoś kogo uważała za prawdziwego, starszego brata. Często się sprzeczali, ale czym te małe kłótnie, różnice zdań były wobec oblicza więzi jaka ich łączyła? Kochała go. Na swój własny sposób, kochała go. A teraz.. wszystko prysło jak bańka mydlana. Jego pełne zawsze współczucia i niemalże czasami zbyt wielkiej empatii serce zostało wybitne z rytmu życia. Stanęło. Przestało bić. Jego błękitne, rozumne oczy już nigdy nie spojrzą na nią z czułością jaką kryło jego serce. Już nigdy, jego twarzy nie rozpromieni ironiczny uśmiech, a z jego ust nie popłyną tak wiele dla niej znaczące słowa pochwały. Westchnęła cichutko, prawie, że niesłyszalnie i podniosła swój smutny, nasiąknięty cierpieniem wzrok na stojącego obok Obi-Wana. Z jego twarzy nie można było odczytać żadnych emocji, tak jakby... tak jakby w ogóle nie przejął się tą sprawą. W pierwszej chwili poczuła rozdrażnienie i.. zawód. Przecież Anakin...-gdyby mówiła to na głos, to imię. z trudem przeszłoby jej przez gardło.-...i Obi-Wan byli wielkimi przyjaciółmi, wiedziała o tym. Myślała, że Kenobi odczuje stratę ekspadawana, a on tym czasem z kamienną twarzą zerkał ukradkiem na żołnierzy-klonów niosących właśnie trumnę z jej Mistrzem.... to znaczy, z tym co z niego zostało... znów spuściła wzrok. Położenie sytuacji wciąż nie mogło do niej dotrzeć, nadal pałała głęboką nadzieją, ze to wszystko jest tylko jednym, straszliwym koszmarem z którego zaraz się obudzi. Na początku obiecywała sobie, że nigdy nie pozwoli, by Wybraniec umarł.. A tym czasem.. właśnie uczęszczała w ceremonii jego pochówku. Czuła się po części winna tej sytuacji, gdyby nie jej osłabiona kondycja fizyczna dogoniłaby go wtedy bez problemu i może pomogła... albo w najgorszym wypadku zginęła zamiast niego... Przecież on, był człowiekiem wielkim, bohaterem, cieszył się szacunkiem niemalże wszędzie, jego imię było na milionach, a nawet miliardach ust Galaktyki. A ona? Była tylko padawanką.. chociaż jej Mistrz wielokrotnie obalał to stwierdzenie wieloma argumentami, ona wciąż czuła się..nikim. Po jej chudych policzkach spłynęła właśnie kolejna porcja łez. Otarła oczy wierzchem dłoni i przymknęła je zaciskając w dłoni swój warkoczyk padawana. Dziwiła ją jedynie postawa Padme, gdy Senator dowiedziała się o zaistniałych zdarzeniach zareagowała jeszcze gorzej od Ahsoki, nie kryła łez. Padawanka poczuła się.. nieswojo, wiedziała, że jej Mistrz się z nią przyjaźnił, ale... Padme wpadła po prostu w rozpaczliwą.. depresję? Powiedziała łamiącym się głosem, że nie jest w stanie zjawić na pogrzebie, nie jest w stanie patrzeć na ciało jej... i wtedy właśnie zawiesiła głos i dokończyła partykułą "przyjaciela". Ahsoka jednak czuła, że Amidala chciała powiedzieć coś całkowicie innego, jakby znaczącego coś więcej, coś... wyjątkowego. Nie dociekała jednak, bo sama czuła się przytłoczona i zrozpaczona. Na pogrzebie zjawił się za to Jar Jar Binks, który w milczeniu wciąż patrzył smutnym wzrokiem w grunt pod sobą. Kapitan Rex razem z "Kompanią potok" trzymali zdjęte hełmy pod pachą i co jakiś czas zerkali na siebie zdołowani. Bardzo to odczuli, strata generała.. który był jednocześnie ich wielkim przyjacielem, to nie byle co... Rex zerknął szklącymi się oczami na Ahsokę, widać było, że mimo, że był twardym i silnym  mężczyzną, z trudem powstrzymywał odruch płaczu. Żołnierze klony właśnie ułożyli trumnę na gruncie, a podłoże pod nią rozsunęło się, co skutkowało pochłonięciem drewnianej skrzyni przez ziemię. Na wieki wieków, po wsze czasy. Spędzi tam resztę świata... Ahsoka podbiegła, nie zwracając uwagi na Kenobiego próbującego ją powstrzymać, padła na kolana tuż przy tak zwanym 'grobie' i popłakała się rześko. Chlipała nie zwracając uwagi na wpatrzony w nią tłum. Łkała cicho wciąż powtarzając słowa "Mistrzu", "Przepraszam" i "Dlaczego?" Nikt nie odważył się podejść, prawie, że każdy znajdujący się tam człek wiedział, co w tej chwili odczuwała.

 -Ahsoko...- usłyszała znany, męski głos należący do Mistrza Jedi. Odwróciła się przecierając dłonią zapłakane oczy. Był to Plo Koon, osoba, która znalazła ją i przywiodła do świątyni. Nie wiele myśląc przytuliła się wciąż nie przerywając płaczu.

-To najwyraźniej musiało się stać.. Ahsoko, taka była wola mocy... nie możesz..- nie dokończył ,gdy Ahsoka podniosła na niego tak przepełniony bólem wzrok. Nie potrafił powiedzieć jej, że ma się nie martwić.. tylko pogorszyłby sytuację.

-Nie rozumiesz! Nikt z was nie rozumie!- chrypnęła pociągając nosem.- Nie współczujecie! Nie byliście z nim złączeni więzią, taką jak ja. Nie potraficie okazywać uczuć! Nie macie uczuć!- zerwała się na równe nogi - Anakin..-imię z trudem przeszło jej przez gardło. -Był jedyną osobą, Jedi, która tak właściwie potrafiła współczuć, i nie była nieczułą istotą, która potrafi przejść obojętnie obok potrzebujących!- mruknęła odbiegając. Plo Koon wstał i westchnął ciężko. Biegła, gdy znów poczuła dłoń na ramieniu, odwróciła się i osłupiała ze zdziwienia.

-Luu...Lux?- mruknęła zaskoczona, lecz w jej głosie wciąż było słychać ogarniający ją głęboki smutek. Bonteri kiwnął tylko głową i przytulił ją bez ostrzeżenia.

 -Wiem co czujesz...sam straciłem matkę. -zwiesił głowę odrywając się od niej. -Rozumiem...- ciągnął dalej.

-Nie! Nigdy nie zrozumiesz! Nikt nie zrozumie! Nie wiesz co przeżywam, wiem o tym co przytrafiło się tobie, ale moi rodzice... ja ich prawie nie znam. A mój Mistrz był jedyną osobą, która dawała mi nadzieję na lepsze jutro w tych parszywych latach nieuniknionej wojny! Nie zrozumiesz!- wykrzyknęła jednym tchem i odbiegła zostawiając osłupiałego chłopaka.

***

Leżała z głową schowaną pod poduszką ściskając w dłoni wisiorek podarowany jej wieki temu przez Anakina. Płakała jak najęta, odczuwała taki głęboki ból. Nigdy jeszcze nie cierpiała aż tak bardzo, nawet po śmierci Sabe. Przez głowę przelatywało jej tysiące myśli. Miała wielkie plany, kochała go, a on kochał ją. Myślała, że ta wojna niedługo się skończy, a oni wspólnie zamieszkają, ujawnią się i będą żyć długo i szczęśliwie. Ale nie! Los miał własny, wredny plan, by ich rozdzielić. Straciła go, osobę, którą tak kochała, która była jej jedynym światłem w mroku wojny. Serce łomotało jej niespokojnie i nierówno, oczy zaczerwienione od wciąż płynących łez wołały o pomoc. Usta tak często śmiejące się, były teraz skryte i tajemnicze. Podniosła się do pozycji siedzącej.

 -Annie... -załkała ukrywając twarz w dłoniach. -Dlaczego.. ja.. byłeś moim sensem życia... kocham cię, i będę kochać. Nigdy nie wyrzucę cię z mojego serca.- ścisnęła naszyjnik jeszcze mocniej usilnie tłumiąc łzy, co jednak nie przyniosło większych rezultatów. Podniosła zapłakane oczy na drewnianą komódkę stojącą w rogu sypialni. Leżała na niej starannie zaklejona bialutka koperta. Zaskoczona, lecz wciąż pogrążona w głębokim smutku wstała, podeszła i ujęła liścik w dłonie. Przedarła kopertę, wyjmując zawartość, którą okazała się wiadomość… od Anakina. Od razu rozpoznała jego pismo. Zaczęła błądzić wzrokiem po chaotycznie napisanych literach.

Padme!

Wiem, że czytając ten skrawek papieru, ja zapewne jestem już martwy… Tak, to prawda. Wiedziałem, że umrę. Widziałem to w mojej wizji… a losu nie można powstrzymać. Nie powiedziałem o tym nikomu, bo każdy zapewne chciałby w jakiś sposób temu zapobiec, a przez to przeznaczenie mogłoby się odbić na  nich samych. Wiem, że cierpisz i bardzo przepraszam cię za to, że to ja jestem powodem tego cierpienia. Proszę, żyj dalej, ciesz się każdą chwilą. Kocham cię.

Twój na zawsze

Anakin

Padme zacisnęła list w dłoniach i przycisnęła do serca

–Annie… mój kochany Annie… -znowu zaczęła gorzko płakać rozpamiętując wspólne chwile.

***

-Jesteś pewna, że nie żyje?- spytał hologram Hrabiego Dooku. 

–Tak. W stu procentach. –odpowiedziała zakapturzona Violet. –Widziałam jego pogrzeb. –uśmiechnęła się chytrze.   –Widzisz Mistrzu? Zostawienie Jamesa na pustyni było dobrym pomysłem.. załatwiłam wszystko sama! Skywalker jest martwy! –zaśmiała się złowieszczo.  Tyranus skinął głową. 

–Mamy nową misję… szczegóły poznasz wkrótce, sam dokładnie nie wiem o co chodzi… -złapał się za podbródek.- Wiem, że masz współpracować z pewnym Mandalorianinem… niedługo go poznasz.- oświadczył, a hologram zamigotał i zniknął.   

–Mandalorainin?! Jedna z tych szumowin?! No świetnie! –oburzyła się.

 –Jakiś problem? –usłyszała głęboki męski głos, brzmiący lekko metalicznie. Z ciemnego okienka na północnej ścianie wyłonił się wysoki mężczyzna o doskonałej budowie. Jego głowę wieńczył hełm, więc nie zobaczyła twarzy. Opierał się o framugę wgłębienia, po chwili zeskoczył i podniósł się na równe nogi. Był znacznie wyższy.

 –Masz jakiś problem co do mojego pochodzenia? –zapytał chytrze zdejmując hełm. Oczom Violet ukazała się przyjemna twarz o sympatycznym wyrazie, włosy miał kruczoczarne, średniej długości, a zielone oczy błyszczały wesoło. –Więc?- spojrzał na nią wilkiem, a ton jego głosu stał się nagle sympatyczny. 

 –Tak. Nie lubię Mandalorian. –syknęła, pokazując, że nie zrobił na niej wrażenia. 

–Więc będziesz musiała polubić. –powiedział uśmiechając się ironicznie. 

–Zakład?- mruknęła zapalając ostrze.  Mężczyzna wywrócił oczami. 

–Ta świecąca żarówka nie robi na mnie wrażenia. –odpiął od pasa pistolet, okręcił go na kciuku, podrzucił do góry, a gdy urządzenie z powrotem znalazło się w jego dłoni strzelił. Pocisk zaczął odbijać się od metalowych ścian, aż wreszcie trafił idealnie w środek wysoko zawieszonej tarczy na strzałki. Chłopak posłał jej sarkastyczny uśmiech i dmuchnął w dym lecący z główki blastera. 

_______________________________________________________

Dedykacja cierpień Ahsoki dla Destiny.;*

Dedykacja Violet dla Innej :D

Liścik z dedykacją dla Igi. ;*