15. Pytanie.

Ince chodził niespokojnie wte, i wewte. Denerwował się. Czytniki wskazywały, że zbliżają się do pola asteroid. A on bał się, cholernie się bał odezwać, nieważne jakimi słowami do Generała Skywalkera… Po ostatnim zdarzeniu, miał wrażenie, że Anakin zabije go wzrokiem… Gdy tak krążył, do pomieszczenia spokojnie wkroczył Vere. Zobaczywszy odczyty na panelu sterowniczym jego źrenice rozszerzyły się z przerażenia. 

–Ince! Lecimy na asteroidy. Czemu nic nie mówisz?! Cholera! Trzeba powiadomić Generała! - wybuchnął nagle.

 –Yyyy…eee.. wolę roztrzaskać się o kadłub statku Separańców obijając się po drodze o asteroidy z poparzoną twarzą i bez kończyn niż odezwać się do Generała!- wykrztusił jednym tchem. Vere zrobił zabawną minę. 

–Nieźle… ale… IDŹ NATYCHMIAST!- uniósł jedną brew. Ince niechętnie, ale posłuchał przyjaciela. Bla, bla, bla.. czemu sam nie pójdzie?-myślał.  Ruszył. Szedł żwawym krokiem w kierunku kabiny, w której obecnie przebywał  Anakin.  Przystanął pod drzwiami, przełknął ślinę i zapukał prawie, że niesłyszalnie. 

–No nic, nikogo nie ma… -wmawiał sobie i powoli zaczął oddalać się w kierunku mostka. Niestety, nie miał tego szczęścia… drzwi uchyliły się, a w nich stanął właśnie on- Anakin Skywalker,człowiek którego ten pojedynczy żołnierz aż tak się obawiał… 

-O co chodzi?- spytał od niechcenia. 

– Bo ja.. Generale.. Przepraszam i..i.. zaraz wlecimy w pole asteroid!- Cholernie  bał się jego reakcji. –Cooo?! – Anakin w błyskawicznym tempie pobiegł na mostek. Na czoło Ince’a wstąpiła ulga. Skywalker szybko dobiegł do celu. 

–Co jest?!- niemal ślizgał się po metalowej podłodze. Gwałtownie znalazł się tuż naprzeciwko komputera pokładowego. Biegł wzorkiem po kolejnych odczytach.

 – Nie dolecimy do Coruscant.- powiedział wreszcie – Burza asteroidów jest nie tylko tu, tam jest ich więcej.. Ruch statków został zapewne wstrzymany.. Cóż. Nie pozostaje nic innego, jak lecieć na Mustafar…- przygryzł wargi.  Chwycił  mały znajdujący się na panelu mikrofon.   

– Zawracamy. Bądźcie gotowi. Lecimy uratować Generała Kenobiego, mojego padawana i mo.. Senator Amidalę.- poprawił się w ostatniej chwili. Wśród załogi zapanowała ogromna… radość. Cieszyli się na wieść, o nowej misji, mimo, że była ona misją ratunkową. Kurs został błyskawicznie zmieniony. 

– Powiadomcie mnie, gdyby się coś działo. Tylko od razu, a nie..- nie dokończył. 

– Przepraszam, Generale.- wciął mu się Ince.- Myślałem, że mnie Pan zabije…- ciągnął niepewnie. Anakin uśmiechnął się w ten swój zabawny sposób.

- Tak, oczywiście. Wziąłbym siekierę, odrąbał Ci głowę i zrobił z niej pięknie zdobiony  kubek -oznajmił rozbawiony. Cała załoga wybuchła śmiechem. Do pomieszczenia wszedł także Rex, w pełni sił, taki jak kiedyś. 

–Co was tak bawi?- spytał nie usłyszawszy riposty Anakina. Oni odpowiedzieli mu śmiechem. Oprócz Vere’a, który wykrztusił 

– Generał otwiera zakład rzemieślniczy i będzie sprzedawał kubki z ludzkich głów. -Rex tak samo jak reszta począł się śmiać. 

–A to dobre!-  Anakin wykorzystał chwilę nieuwagi i opuścił pomieszczenie, zostawiając żołnierzy w pełni rozbawienia. Nie zauważą…- szepnął pod nosem i wrócił do swojej kabiny.  Usiadł pod ścianą, zwinął kolana opierając na nich ręce i pogrążył  się w wirze myśli. Myśli… czuł ogromny ból i jednocześnie szczęście. Leci po nich. Leci po Ahsokę, po Obi-Wana i co najważniejsze- po Padme. Tak bardzo.. ją kocha. Zawsze kochał, odkąd się poznali  myślał o niej każdego dnia. Gdy była ona, nie liczyło się nic innego. Świat mógł się walić. Niebo mogło płonąć. Wszystko było kataklizmem, ale rozłąka.. największym. To bolało. Bolało jak cholera. To tak jakby, ktoś obwiązał mu serce sznurem  i z każdą myślą o niej pociągał za niego krępując coraz bardziej uścisk. Oczy zaczęły mu się szklić. Po co ja o tym myślę? Dlaczego dołuje siebie samego? Nieważne. Niedługo ich uratuję. Już niedługo… - Schował twarz w dłoniach. Zaczął zastanawiać się nad sensem tego wszystkiego…

***

Violet siedziała tak naprzeciwko szatyna z szeroko otwartymi oczami i wciąż nie mogła uwierzyć w swojego farta. Człowiek, którego mają złapać… to jej były przyjaciel. Tak. Anakin. Chciała zemsty, a teraz dodatkowo zgarnie za nią kasę… Marzenie! 

– Więc jak? Piszesz się?- ciszę przerwał głos jej przyszłego współpracownika. Violet bez chwili namysłu potwierdziła udział w misji. Na jej twarzy pojawił się chytry uśmieszek, a oczy jakby rozbłysły.    

– Aż tak się cieszysz?- spytał mężczyzna. Violet kiwnęła głową. Śmierć. Wreszcie ją poniesie. Za co? Za to, że jej nie pamięta? Za to, że zawsze z nią wygrywał? Tak.. i nie. Za wszystko. Nienawidzi go z całego serca. Ma ochotę poderżnąć mu gardło, a jego krew rozlać gdzieś na pustyni.  

 –Chcą go żywego, czy martwego?- odezwała się w końcu. 

– Chcą jego czaszki. Resztę można wywalić, spalić, czy co tam chcemy…- odpowiedział obojętnie. Na twarz Violet wstąpił dziwny grymas. Czyli czaszka musi być cała?! Pff. Nie mogę jej rozłupać. – Wiesz może gdzie go znajdziemy?- spytał James zaciągając się zapalonym przed chwila cygarem. Violet zastanawiała się przez chwilę. 

– Nie szukajmy go. Niech on znajdzie nas.-
***

-Co cię łączy z Anakinem?- spytała wreszcie, po wielu nieudanych próbach. Padme otworzyła szeroko oczy.  Milczała. Przez dobre kilka minut. Zbierała się na odpowiedz. W jej głowie trwała walka. Co powiedzieć? Skłamać, czy wyjawić ich sekret… 

-Padme? Wszystko dobrze?- spytała zaniepokojona padawanka. –Wydajesz się.. taka nieobecna. Powiedziałam coś nie tak?- ciągnęła niepewnie. 

– Niee.. Po prostu, po prostu…- Westchnęła. Trudno jej o tym mówić. Musi ostrożnie dobierać słowa. –Więc? Odpowiesz, czy może..- Ahsoka drążyła temat.   

– My.. my jesteśmy przyjaciółmi. To tylko przyjaźń, Ahsoko… - ostrożnie dobierała wyrazy. Ahsoka wyczuła kłamstwo. Głos Padme.. jakby się załamywał. Zdradzał niepokój, strach. Strach przed popełnieniem gafy… To dziwne. Skoro to, co mówi jest prawdą.. nie musi się przecież tak bać… -Okkeyyy… -wykrztusiła Ahsoka.  Wiem, że coś tu nie gra. Wiem, że kłamiesz. Kiedyś dopnę swego i dowiem się o co chodzi..- przysięgła sobie. Padme odwróciła wzrok. Utkwił on teraz w.. suficie. Oczy zaczęły się jej lekko szklić, ale starała się nie płakać. Annie, gdzie jesteś...- spytała siebie w duchu. Brakuje mi ciebie.. Bardzo brakuje.. Zamknęła oczy. Widziała wszystko. Widziała rozbrajający uśmiech Anakina, który właśnie jej posyłał. Położył dłonie na jej ramionach i ucałował lekko. Potem ten piękny widok prysł, otwierając oczy znów widziała tylko ciemność okalającą niewiele przyjemniejsze pomieszczenie… Ból. Tęsknota. To teraz czuła.  Obi-Wan wydawał się na to wszystko obojętny. Siedział i medytował. Jakże ona mu zazdrościła. Potrafił osiągnąć spokój ducha w takiej chwili… Nie wiedziała jednak co on naprawdę odczuwa. To prawda. Medytował, ale  w pewnych momentach przerywały mu  jego myśli. Jego wątpliwości. Nie mógł się w pełni wyciszyć… Ahsoka wciąż zastanawiała się nad odpowiedzią udzieloną przez Padme. Normalnie dałaby sobie spokój, ale nie teraz.. To było zbyt podejrzane, pełne dziwnego strachu. Nie odpuści. Nie tym razem… Spróbuje spytać swojego Mistrza.. No o ile stąd wyjdą. Skrzywiła się lekko. Echh..  Lux szkoda, że cię tu nie ma. Byłeś.. przyjacielem.  Echh.. kiedy wreszcie stąd wyjdziemy? Mam dosyć… Tu jest tak… nudno. Wolałabym walczyć… nieważne gdzie. To było by ciekawsze…  Rozłożyła się pod ścianą, zamknęła oczy i zapadła w stan zwany potocznie snem… W ślady za nią podążyli Padme i kilka chwil później także Obi-Wan…

_________________________________________________

-_- Nie najlepszy, ale trudno.. Znowu opóźnienie.. xD

Dedykacja dla IgusS i Keiszy. :D