14. Wątpliwości.

Pojazd zatrzymał się tuż przy odbudowywanym mieście. „Widzę, że nie próżnują.”- pomyślał. Pośpiesznie zszedł ze ścigacza, pomagając następnie małej Ew. Dziewczynka wysiliła się na uśmiech, wciąż nie mogła uwierzyć, że to koniec. Jej przygoda dobiega końca. Anakin odprowadził ją pod dom, rodzice na widok swojej ukochanej córki podbiegli i przytulili ją czule. Matka dziewczynki płakała ze szczęścia. Ojciec podniósł się, podczas gdy jego żona tuliła Ew. 

–Dziękuje! Dziękuje, panu!- odezwał się w stronę Anakina, a ten posłał mu lekki uśmiech.

 –Nie ma sprawy.. Jestem Jedi. To był mój obowiązek.- odpowiedział z taką powagą na jaką udało mu się zdobyć. Dziewczę podniosło się i wyszeptało 

– Dziękuje.. za wszystko, Generale Skywalker…- uśmiechnęła się promiennie. Anakin zaraz po tym oddalił się i wrócił do klonów. Wszyscy byli już na pokładzie krążownika, czekali tylko na jego powrót. Wszedł. Bez pośpiechu, a właz opuścił się gwałtownie. 

– Generale, są nowe wiadomości do pana.. od… Mistrza Kenobiego?- oznajmił zaskoczony Rex. Mistrz Kenobi? Anakin poczuł ukłucie w sercu. Ale to oznacza, że… Albo się wydostali, albo udało im się wysłać sygnał! Nie odpowiadając pobiegł prędko w kierunku mostka. Gestem dał znak jednemu z tamtejszych klonów, by wyświetlono wiadomość.  Jego oczom ukazał się niebieski, przejrzysty hologram, który zamigotał. To pewnie zakłócenia…

- „Pomóżcie! Proszę… Trzymają nas na Mustafar. W ciemnej celi. Przymieramy głodem.. pomóżcie.. Proszę.”- powiedziała cicho Ahsoka. Anakin posmutniał. „A co z Padme?”- zapytał siebie w duchu. –Generale, musimy im pomóc… potrzebują naszej pomocy…- stwierdził Vere. Anakin przygryzł wargi. 

–Tyle, że mogą ich zabić.. moje błędy mogą doprowadzić ich do śmierci.- oznajmił z poczuciem winy. – Czy to na pewno pan? Ten sam Generał Skywalker, którego szanujemy i ufamy mu bezgranicznie? Nie! Nasz generał nigdy się nie poddaje… Nigdy! I zawsze ma jakiś plan w zanadrzu.. – skwitował oburzony Ince. Anakina zdziwiło to nieco.. jak to? Naprawdę aż tak się zmieniłem? Czego się spodziewacie?! Nie jesteście tego świadomi, ale czując, że mogę już nigdy nie spojrzeć w oczy Padme… chce mi się płakać. Tak. Płakać. Wylewać łzy… Bo to moja miłość, mój sens życia… mój respirator  trzymający mnie na tym świecie. Moja prawdziwa, własna miłość. Tracąc ją, utracił bym siebie… Po prostu.. to ona odrywa mnie od szarej rzeczywistości w której krew leje się strumieniami i w której co chwila ginie jakieś niewinne, czy też winne życie. To jest wojna. To jest żniwo śmierci. Nienawiść. Gniew. Bez nich nie da się przetrwać w dzisiejszych czasach. Ból, Cierpienie, strata.. to wszystko… Te uczucia, wypełniają większość społeczeństwa. Bo właściwie o co walczymy? Skoro… to nie ma sensu. To jeden wielki błąd! Dlaczego kodeks zabrania przywiązania? Jak mamy współczuć, skoro nie wolno nam się przywiązywać… Nie rozumiem tego. Nigdy nie zrozumiem… To takie.. dziwne.. 

– Eee.. generale?- Ince wyrwał go z zamyślenia. 

–Co..Yyy.. tak, o co chodzi, szeregowy?- zawahał się.

 – Czy możemy wylecieć wreszcie? Musi pan wydać komendę.. 

-„Ach, zapomniałem!” – Taaakk… Wszyscy na stanowiska! Wylatujemy…- oznajmił. Krążownik poszybował w górę. Po około 1,5 sekundy byli już w kosmosie. Opuścili atmosferę. 

–Przygotować skok w nadprzestrzeń.- oświadczył. 

–Oczywiście, generale. Gdzie mamy wyskoczyć?- spytał admirał. Anakin zastanawiał się przez chwilę. „Lecieć na Coruscant i zameldować wszystko, czy na Mustafar uratować  przyjaciół od razu?” 

–Mhm.. lećcie na Coruscant…- powiedział z zażenowaniem. Ince'a zszokowało to co usłyszał.

 – Nie lecimy im pomóc?!- wykrzyczał myśli na głos. 

– Ja.. muszę najpierw skonsultować wszystko z radą.- 

-Z radą?! Od kiedy pan to robi?!- krzyknął oburzony.

 - Nie możesz zrozumieć?! Mój błąd mogą przepłacić życiem! A ja nie mogę do tego dopuścić. Oni nie mogą zginąć! Rozumiesz?! Nie mogą!- wybuchł nagle, tracąc  cierpliwość. Opuścił pomieszczenie wyraźnie zdenerwowany. Tak, że konwersacja z nim była w tej chwili niemalże niemożliwa. No chyba, że ktoś lubi odpowiedzi przyprawione ostrymi słowami i krzykiem… 

-Stary.. przesadziłeś. Wkurzyłeś go nie na żarty…- stwierdził Vere, którego zainteresowała zaistniała sytuacja. Ince zrobił kwaśną minę.. „Cholera.. trzeba było słuchać na szkoleniu..”

***

Violet pośpiesznie wysiadła ze statku. Skrzywiła się. Piasek.. wszędzie piasek! I to nie przyjemy, lecz szorstki.. gryzący. Rozejrzała się. Wszystko wyglądało tak samo.. Piasek, piasek i oczywiście piasek! Bez zwlekania przekroczyła próg baru. W środku roiło się od niesympatycznych twarzy. Ich wzrok w chwili wejścia wlepiony był właśnie w nią. „Co za lalunia.”- szeptali niektórzy. „Czego ona tu szuka? To nie salon piękności!”- wymieniali spostrzeżenia. Violet błądziła wzrokiem, aż wreszcie odnalazła swój cel. Wysoki całkiem przystojny szatyn. Podeszła bez chwili wahania. 

–James Deax?- spytała i usiadła na krześle obok. 

–Zależy kto pyta.- odpowiedział sięgając po cygaro. 

– Jestem Violet. Lady Sith. Przysłano mnie na  pomoc.- odpowiedziała bez namysłu. 

– Ty? Sithem?- w jego głosie pojawiła się nutka drwiny.

 – Tak. Coś ci nie pasuje koleś?- rzuciła poirytowana. 

– Nie.. wszystko gra.. –zaciągnął się dymem.-.. po prostu jesteś piękna. Co taka ślicznotka robi wśród Sithów? – zapytał z nutką romantyzmu. Violet prychnęła.

- Nie filtruj, koleś. Nie jestem tu z własnej woli, a już na pewno nie dla Ciebie. Chcę wykonać robotę i zmywać się szybko z tej dziury.- oznajmiła. 

– Ostro.. lubię takie.- nie przerywał. Violet nie wytrzymała. Włączyła miecz ujawniając krwistoczerwoną klingę i przyłożyła go do jego gardła. 

– Chyba nie dosłyszałeś. Chcę załatwić tę beznadziejną robotę i zmyć się. Zrozumiałeś?- Szatyn okazał przerażenie.. 

–Taaak..- powiedział przez zaciśnięte zęby. Violet uśmiechnęła się triumfalnie. Wyłączyła miecz i przypięła go na powrót do pasa. 

–Więc? –spytała. Szatyn rozpoczął objaśnienia planu, nie pomijając żadnego  szczegółu.

***

Ahsoka siedziała w kącie i w głębokim znudzeniu po raz kolejny myślała o swoim położeniu. Jej myśli przeplatane były rozpaczą… gniewem.. i.. i.. i.. jakimś głębokim uczuciem. Miłość?- spytała sama siebie. Nie..to nie może być to, a może jednak?! W końcu Lux był kimś więcej niż przyjacielem. Zakochała się w nim.. znaczy chyba. Sama już nie była pewna swoich uczuć. „Nie myśl tak! Jesteś Jedi. Przywiązanie jest zabronione. Słyszysz?! Nie możesz złamać kodeksu. Miłość jest zakazana”- karciła się w duchu. Ale to nic nie znaczyło wciąż myślała o tym, spędzała godziny snując marzenia na jawie.. a teraz.. będąc  w tak fatalnym położeniu miała na to.. czas. Mnóstwo czasu, mnóstwo niemiłosiernych chwil spędzonych na myśleniu. To męczące.   Tyle myśli.. tyle uczuć.. tyle strachu.. bólu.. miłości.. Właściwie to.. zastanawiała się nad jednym „Dlaczego porwali Padme?”. Czy ona znaczy dla mojego Mistrza tak wiele?- myślała. Dlaczego? I skąd Dooku o tym wiedział?! To dziwne.. może zapytać, są sami- we trójkę. Może zadań to męczące ją pytanie. Ale.. nie potrafi. Dlaczego?- spytała sama siebie.  Nie masz na tyle odwagi?- przygryzła wargi. Chciałaby aby jej Mistrz tu był… By nazwał ją „Smarkiem”, mimo wszystko brakowało jej tej ironii towarzyszącej temu słowu.  Schowała twarz w dłoniach. Była zła, smutna i jednocześnie ciekawa.. Na usta cisnęły jej się miliony pytań, zarówno do Obi-Wana jak i Padme. Aczkolwiek do Padme miała ich więcej… rzadko rozmawiały. W towarzystwie Anakina Padme  zachowywała się.. inaczej. Jakby to nie była tylko przyjaźń, ale coś więcej.. „Co ty gadasz! Oskarżasz swojego Mistrza o kłamstwo!”- pomyślała. Myślała. Jedna minuta wydawała się tu być godziną, a dzień latami. Czas dłużył się niemiłosiernie. „Proszę. Niech ktoś odbierze tę wiadomość. Niech kto nas wyciągnie z tej obrzydliwej nory!”.  Serce waliło jej jak młot… wstała podeszła do przeciwnej ściany i usiadła obok Padme. „Zapytać? Czy nie?”- wahała się.. 

– Padme… zaczęła.. czy.. czy.. wy..- nie wiedziała jak zacząć. –

 O co chodzi Ahsoko?- posłała pytające spojrzenie. 

– Nie.. nic… ja tylko.. ja tylko..- jąkała się. 

–Pytaj śmiało… rozmowa dobrze zrobi nam obu.- oznajmiła  w miarę ciepłym jak na sytuację tonem. –Dobrze. Oto moje pytanie…

_________________________________

Rozdział z dedykacją dla Lady Sith oraz Destiny. ;]
Miłego czytania. :3