12. Rozmyślenia.

Klony wciąż wpatrywały się w powstały przed sekundą krater…

- To straszne, to straszne! Ten wybuch… Generał nie mógł tego przeżyć!- wymieniali między sobą opinie.  Gdy tak stali i łkali nad ogromnej wielkości dziurą z mniejszego krateru, z tyłu wypełzł ich generał. Cały osmalony, szczątki popiołu uniemożliwiły mu nieco widok, ale usunął je skutecznie przetarciem ręką. Podniósł się na równe nogi i z bólem podszedł do towarzyszy. Stanął za nimi i zaczął wypatrywać powodu ich zmartwienia, ale nic nie widział. Jeden z chłopaków odwrócił się i jakby na zawołanie zaczął opowiadać, że oni tacy biedni, generała stracili.. Anakin wpatrywał się w niego tępym wzrokiem. „Stracili?! Stoję przed nimi do cholery!” Po krótkiej chwili także obolały Rex się odwrócił. Spojrzał z błyskiem w oku.

 –Anakin! Jak ty tu.. jakim cudem.. i czemu?! Ty żyjesz!- 

uśmiechnął się w duchu. Cardy zorientował się właśnie, co się dzieje… spojrzał na swojego generała zmieszanym wzrokiem.

–Eee.. wracajmy do obozu- Ruszył, a za nim dosyć żwawo jak na swój stan podążył Rex. Na twarzy Anakina wciąż widniało zmieszanie. Po chwili upadł na kolana. „ Zaliczyłem wybuch, wydostałem się z jaskini zasypanymi korytarzami, jestem cały osmalony, a oni..?!” Żołnierze spojrzeli za siebie. –Generale? Pan się obija? To niepodobne do Anakina Skywalkera! Ruszyłby się pan…- oznajmił Cardy z uśmiechem. Tępy wzrok, tylko tak można określić spojrzenie Anakina. Co miał zrobić? Mieli rację. Wstał, otrzepał się  i obolały, oraz cały  czarny ruszył za chłopakami…  Po kilku minutach marszu udało mu się dorównać  tempa. Szli tak, ranny Rex, któremu najwyraźniej powróciła energia, żołnierz klon oraz Anakin Skywalker, rycerz Jedi, który mimo swojej rangi nie mógł się pogodzić z kodeksem. A mianowicie z zasadą.;   Nie ma namiętności (pasji) ; jest pogoda ducha. Cierpiał z jej powodu, nie potrafił tak żyć. To dla niego za wiele.. Przeżywał teraz wewnętrzne katusze, nie mógł się pogodzić, że gdy misja dobiegnie końca nikt nie powita go na Coruscant tak ciepło jak Ahsoka i Obi-Wan. Nikt nie przytuli go jak Padme.. to było straszne. Takie cierpienie, miliony myśli  kłębiły się w jego umyśle. Ale to nie był gniew, nie nienawiść. Nic tak jednoznacznie negatywnego. Raczej mieszanka strachu z rozpaczliwą miłością. Nic dziwnego, w porównaniu do innych był osobą, która znała swoją matkę. Kochał ją i gdy zmarła jego życie zmieniło się, została w nim wydarta dziura emocjonalna, która do tej pory się goi. Mimo, że ma Padme- miłość swojego życia. Prawdziwą miłość, nie udawaną, miłość płynąca z serca. To coś czego nikt mu nie odbierze. Nawet jeżeli się dowiedzą- on prędzej zrezygnuje z zakonu, niż z niej. To test… test wyboru. Kiedyś stanę przed wyborem pomiędzy byciem Jedi, a związkiem… Ale to kiedyś. A kiedyś może nigdy nie nadejść. Przecież bez przerwy o jego duszę, o jego serce  o jego moc toczą walkę śmierć i życie. Życie dzięki szczęściu często zwycięża, ale nie wiadomo jak długo to potrwa… Każdy nowy dzień jest wielką niewiadomą. Codziennie może umrzeć.. może dołączyć do Obi-Quinn Jinna… na tamtą stronę. Życie jest trapiące, czasem śmierć wydaje się najlepszym rozwiązaniem, jednak on nie może jej ulec. Ma dla kogo żyć, nie może tak po prostu odejść.. nie bez pożegnania. Przysiągł to sobie, przysiągł, że nie umrze póki nie pożegna się z Padme. Z zamyślenia wyrwał go chrypliwy głos Rexa. –Generale, nie wiesz jak się cieszę, że mi pomogłeś.. i.. i .. że ty.. żyjesz. Ale dlaczego? Jestem tylko klonem.. dlaczego zdecydowałeś się po mnie iść?- zapytał. Anakin zastanawiał się prze chwilę, aż w końcu zebrał się na odwagę i odpowiedział nieco się zacinając. – Rex, nie jesteś tylko klonem. Jesteś człowiekiem, coś więcej jesteś moim przyjacielem. Wiem, że możesz to uważać za głupie, ale tak jest naprawdę. Wszyscy jesteście moimi przyjaciółmi, strata was.. to nie byle co. To ból, który trwa, to chęć pomszczenia was… To zbyt wiele was kosztuje, ta wojna.. rodzicie się by umierać. To niesprawiedliwe..- Rex popatrzył na niego zmieszanym wzrokiem, nie wiedział co powiedzieć. Anakin nie dziwił się temu. Wreszcie mu ulżyło, wreszcie powiedział to co naprawdę myśli. Prawda jest bolesna, ale jednak jest znacznie pożyteczniejsza od kłamstwa.. zacisnął pięści. Przecież sam sobie zaprzecza.. gdyby tak było ich związek już dawno nie byłby tajemnicą…  Zakazany owoc, właśnie tak można określić te miłość.  Ona czuwała przy nim po stracie ręki.. trzymała go za zdrową w trakcie drogi, mimo, że sprawiał jej ból swym uściskiem. Wie to, cierpienie go przepełniało… posiniaczył jej rękę… Teraz cierpiał wewnętrznie, zewnętrznie nie było tego po nim widać. Trzy najważniejsze osoby jego życia razem z tą arcyważną na cele w niewoli… i tylko jego przejście na ciemną stronę mocy może ich wyzwolić. Czy ma to zrobić? Czy powinien ulec pokusie? Powoli zaczyna mu się to wydawać  najrozsądniejszym wyjściem..

***

Ach… tutaj nie, tutaj też nie… Gdzie on jest?! – Wysoki mężczyzna przekręcał strony HoloMapy. To zadanie będzie trudniejsze niż myślałem. -Przecież nawet znaleźć go nie mogę! Ech! – walnął pięścią w maskę swojego pojazdu. – Planet od cholery, a on musiał się zaszyć na jakiejś odległej! Nieważne.. muszę go jakoś znaleźć. Może tamci coś wiedzą, w tym barze bywają łowcy nagród z całej galaktyki. Któryś na pewno coś wie..- Nie czekając ani chwili ruszył w tamtym kierunku. Sala w której się znalazł była ogromna.  Ściany miały naturalny, pustynny kolor. W rogu pomieszczenia pogrywała orkiestra, złożona z czterech muzyków.  Za tu ludzi było mnóstwo, w tym kilku łowców …

***

Violet właśnie wyrwała się z zamyślenia. Przypomniawszy sobie słowa droida szybko wstała i udała się na rozmowę z Dooku. Szła długim, ciemnym korytarzem. Przystanęła na chwilę pod wrotami prowadzącymi na poziom więzienny. „Dobrze wam tak. Obyś zginął Obi-Wanie.”- pomyślała, a potem ruszyła dalej. Zatrzymała się przed metalowymi drzwiami, pchnęła klamkę i już stała naprzeciwko Dooku. –A więc raczyłaś się zjawić, Violet.- powiedział bez entuzjazmu. – Tak, Mistrzu. Zjawiłam się zgodnie z prośbą.- odpowiedziała równie obojętnym tonem. Dooku skarcił ją wzrokiem. –Niedługo wyruszysz na misję..- oświadczył. Violet wpatrywała się w niego ze zdziwieniem i jednocześnie iskierką nienawiści. Był jej mistrzem, to fakt. Aczkolwiek czuła do niego pogardę, której nie potrafiła uzasadnić. Przygryzła wargi. Krótką chwilę układała sobie odpowiedz, co niewiele dało. –Oczywiście.. Na jaką planetę? W jakiej sprawie?- zapytała.  Dooku uśmiechnął się szyderczo.  – Na Tatooine. Jabba wyznaczył nagrodę za wykonanie pewnej roboty. Wynajął już łowcę nagród, ale przyda mu się także Sith. Nie znam szczegółów. Wiem tylko, że chodzi o schwytanie jednego z jego wrogów… To ważne zadanie! Może zadecydować o dalszych losach wojny.. Bo jeżeli Jabba przyłączy się do Separatystów..-

-…zyskamy przewagę nad Republiką…- dokończyła. 

–Tak, właśnie tak.

_________________________________________________________

Późno.. wiem. Następny powinien pojawić się szybciej.;)